Het is me gelukt!! Ik heb een scriptie geschreven, ingeleverd en verdedigd! Boomshakalaka!
De afgelopen weken stonden vooral in het teken van feestvieren, ontspannen, vakanties plannen en… piekeren over de toekomst. Want: WAT NU?! Ideeën te over. Eindelijk, ein-de-lijk kan ik weer iets nieuws beginnen. Maar hoe goed en fijn dat ook is: ik mis de zekerheden en de beperkingen van het studentenleven nu al. Enorm.
De gedachte dat ik na december niet alleen mijn studentenleventje, maar ook mijn baan kwijt ben, vind ik heerlijk én verschrikkelijk tegelijkertijd. Wat moet ik doen met al die vrijheid? Iets nieuws leren? Zo ja, wat dan? Of moet ik me focussen op een nieuwe baan? Of zal ik toch mijn koffers pakken? Ik roep al maanden dat ik in januari naar Polen vertrek, voor minstens een half jaar, maar wil ik dat eigenlijk wel? En waar komen deze twijfels opeens vandaan? Uit een algemene angst voor het onbekende, of uit weerzin tegen de ideeën op zich? Als je zoveel keuzes kunt maken, hoe maak je dan in vredesnaam de juiste?
Vandaag staan mijn twijfels in een ander, marginaliserend licht. Vandaag staat Nederland stil bij een vliegramp die aan 298 mensen het leven kostte. Ideeën over wat ‘zeker’ is en wat niet staan volledig op hun kop, nu een heleboel schijnbare zekerheden, van de inzittenden en hun nabestaanden, zijn weggevaagd. Die gedachte maakt me angstig, verdrietig en boos. En tegelijkertijd, omdat ik gelukkig niemand uit mijn directe omgeving verloren ben, maakt de ramp vreemd genoeg een rustgevend besef in me los. Het besef dat goede, leuke beslissingen later alsnog helemaal verkeerd uit kunnen pakken, en vice versa. We denken vaak dat we alles tot in detail kunnen regelen, en dat we daar genoeg tijd voor hebben, terwijl we voor het gemak vergeten dat er eigenlijk maar weinig zekerheden zijn.
En juist daarom moeten we verder, blijven lopen, keuzes blijven maken, zolang het kan. En niet teveel piekeren. Want één ding staat echt vast. Uiteindelijk gaan we allemaal ‘met de neus umhoeg’.