Wendy doet een stilteweekend / vrouwenweekend / retraite

Het laatste weekend van april heb ik (weer) meegedaan met een stilteweekend. Al was het niet altijd stil. “Vrouwenweekend” dan misschien? “Retraite”? Afijn. Uit de reacties op mijn vorige blogpost maak ik op dat jullie heel nieuwsgierig zijn naar dat weekend, dus vandaag geef ik een inkijkje. Hoe zag het eruit?

Het thema van dit weekend is ‘Verkering met jezelf’. Ik weet nog steeds niet wat ik daarvan moet vinden. Aan de ene kant krijg ik braakneigingen van zoveel zoetsappigheid, en aan de andere kant is (meer) liefde voor mezelf precies datgene wat ik nu het hardst nodig heb.

Dus dan zal ik het gewoon maar over me heen laten komen, zeker? Deelname kost deze keer maar 35 euro – dankzij een subsidie – dus dáár hoef ik het zeker niet voor te laten.

Vrijdag

Vrijdagmiddag om kwart over één stap ik in de auto. Volgens de planning ben ik dan rond half vier op mijn bestemming – een half uur te vroeg – maar dat plan loopt een beetje in de soep. Door pech onderweg kom ik uiteindelijk tien minuten te laat aan.

Het voordeel daarvan is dat ik nu, in tegenstelling tot mijn eerste stilteweekend, geen tijd heb om in te kakken.

Maar het nadeel is dat ik aan de eerste meditatie- en kennismakingsoefeningen moet beginnen terwijl mijn lijf nog gonst van de stress. En da’s ook niet ideaal.

Tussen de zestien vrouwen die er zijn, allemaal van ongeveer mijn leeftijd, zie ik drie bekende gezichten. Die van de twee organisatoren, Gaia en Eda (ja zo heten ze echt), en Marlieke is er ook weer bij. De foodie in mij is meteen gerustgesteld, want de vorige keer zorgde zij voor het avondeten. En dat doet ze buitengewoon goed.

We beginnen met een korte meditatie, in de buitenlucht, en daarna doen we een oefening waarbij we, in duo’s, aan elkaar een verhaal vertellen over onze naam. Hoe we eraan gekomen zijn, wat we ervan vinden… En daarna moeten we de ander aan de groep voorstellen. Zo leer ik Linde alvast een beetje kennen. En zij mij.

We doen ook een oefening waarbij we, in nieuwe tweetallen, lang in elkaars ogen moeten kijken. Heel lang. Vlak voordat we beginnen, zegt degene die nu tegenover me zit – Eva – dat ze het superongemakkelijk vindt. En dat is het natuurlijk ook. Een vreemde minutenlang zwijgend in de ogen staren. Maar het heeft ook iets moois. Af en toe schieten we bijna in de lach, maar we houden het goed vol.

Als de oefening erop zit en we elkaar mogen vertellen wat we voelden, zegt Eva dat ik rust en kalmte uitstraal. Geen grote verrassing – “Wendy is meestal rustig…” – maar omdat ik op dat moment nog half in de auto zit, en de laatste tijd veel stress en angst ervaar, vind ik het knap dat er nog steeds een hoop rust uit mijn poriën komt. Of kan komen.

Na de afsluitende meditatie mogen we allemaal een schrift of notitieboekje uitkiezen, en een pen. Voor de oefeningen die nog komen en eventueel als dagboek.

Daarna hebben we even een moment voor onszelf, en kan ik eindelijk mijn kamer een beetje inrichten. De slaapkamers in de Lioba School voor Vrede zijn sober, maar doeltreffend. En vergeleken met de gemiddelde slaapzaal zelfs nog best luxe.

De kamers kijken uit op de kloostertuin. Net als ik er een foto van wil maken, begint de klok te luiden. Dus de foto wordt een filmpje.

Eén van de regels of voorschriften van dit weekend is trouwens dat je je telefoon zo min mogelijk gebruikt. Op de foto en het filmpje van(uit) mijn kamer na, heb ik de beelden bij deze blogpost dan ook niet zelf gemaakt.

In het Liobaklooster, te Egmond-Binnen, leven op dit moment tien zusters en twee broeders, in de leeftijd van 35 t/m 90 jaar. De School voor Vrede, waar het stilteweekend plaatsvindt, is een soort bijgebouw. Verder staat er ook een kapel op het terrein, een hospice, en een galerie. De meeste kloosterlingen beheersen namelijk een ambacht, zoals pottenbakken, weven of iconen schilderen.

’s Middags eten de broeders en zusters warm, en hun gasten – wij dus – mogen met de pot mee-eten. Maar niet met hen samen. Een zuster brengt dan een voedselkar naar de School voor Vrede.

Het avondeten wordt door Marlieke verzorgd, zoals ik al dacht. En zij is het koken in de afgelopen maanden niet verleerd. 😀

Na het avondeten nemen Gaia en Eda in een uurtje het programma met ons door, en alle (corona-)voorschriften. Daarna stellen we snel een schoonmaakrooster samen voor de komende dagen.

Om half negen begint er een ceremonie in de kapel. Dit maakt geen deel uit van ons programma, maar omdat we vanavond toch vrij zijn, de broeders en zusters het fijn vinden als we meedoen, en dit onze enige mogelijkheid is om een viering in de kapel bij te wonen zonder iets van ons eigen programma te missen, gaan we hier met een stuk of zeven vrouwen naartoe.

De dienst duurt ongeveer een half uur. (Dit is een schatting, want ik droeg geen horloge en mijn telefoon lag op mijn slaapkamer.) Wat er allemaal gezongen en gezegd wordt, kan ik niet verstaan, maar ik vind het fijn om gewoon even te kunnen zitten en naar de (harp-)muziek te luisteren.

Daarna zijn we met “onze” vrouwen teruggegaan naar de School voor Vrede. Daar heb ik nog wat thee gedronken en gekletst, en rond tien uur ben ik naar mijn slaapkamer gegaan.

Zaterdag

Die nacht slaap ik niet opperbest, en om half zeven ben ik klaarwakker. Het programma begint pas om kwart voor negen, maar het lukt me niet om verder te slapen. Rond half acht trek ik mijn yoga-kleren dus alvast maar aan, en ga naar beneden.

Als eerste, zo blijkt. Ik zet de verwarming aan en de waterkoker, en niet veel later nestel ik me op de bank met verse gemberthee. Na een half uur komt Gaia de kamer in, en later nog een paar deelnemers. Maar de meeste vrouwen verschijnen pas als de yoga begint.

De yogasessie duurt drie kwartier, maar de oefeningen zijn simpel. We geven onszelf een massage, doen drie zonnegroeten, een balansoefening, een paar oefeningen voor de heupen en de (onder)rug, nog een beetje rekken en strekken, en een korte meditatie als afsluiting. Ik vind het heerlijk om de dag zo te beginnen. Al merk ik nu ook hoe vreselijk moe ik ben. En hoe weinig rust en kalmte ik zélf voel.

Om half tien kunnen we aan het ontbijt beginnen. Meestal ontbijt ik tussen zeven uur en half acht, dus ik heb flinke trek. Maar gelukkig nog geen knorrende maag. De gemberthee heeft geholpen.

Om tien uur staat er een rondleiding op de planning, maar ik heb het terrein, de galerie en de kapel de vorige keer al gezien (en de kapel gisterenavond ook al). Hoe mooi het hier ook is, ik kies ervoor om me dat uur even terug te trekken op mijn kamer, met een koffie verkeerd en mijn schrift. Ik moet wat dingen van me afschrijven.

Niemand die daar moeilijk over doet, trouwens. Het advies is om het programma te volgen, omdat er een bepaalde flow in zit, maar als je behoefte hebt aan iets anders, dan kan dat gewoon.

Een uur later sluit ik me weer aan bij de groep, voor “visualisatie met de handen”. Op een tafel in de werkkamer liggen allemaal kaartjes met mooie afbeeldingen erop. (Van het spel Dixit.) De bedoeling is dat we de kaart uitkiezen die ons het meest aanspreekt, en daar een tekening of knutselwerkje bij maken.

Daarna mogen we vertellen wat we gemaakt hebben, en waarom. De eerste vrouw die aan de beurt is, begint al vrij snel te huilen. De tweede ook. Het wordt een emotioneel rondje, waarin we elkaar op een bijzondere manier (beter) leren kennen, en het laatste beetje ijs tussen ons gebroken wordt.

En als we klaar zijn, staat het middageten ons al op te wachten! Vooral de soep gaat er goed in.

Dan is het tijd voor een dansworkshop, op het grasveld buiten, door Anne (één van de deelnemers). Tijdens de workshop van anderhalf uur zegt alleen Anne af en toe iets, maar stil is het niet. We dansen vrij op de maat van de muziek. In het begin nog wat voorzichtig en onwennig, maar al snel komen we los.

De zon schijnt, en de muziek klinkt goed. Ik vind het een leuke mix van bekende pop-hits (van onder andere de Spice Girls en de Black Eyed Peas), nummers die ik ken maar waar ik nog nooit op gedanst heb (het ‘Ave Maria’ van Schubert bijvoorbeeld) en onbekende Afrikaanse, Sjamanistische en Latijns-Amerikaanse ritmes. Het soort muziek dat ik verwacht op een retraite voor Nederlandse millennial-vrouwen.

Bij de laatste nummers komen er weer tranen bij mij naar boven. Maar ik voel me ook blij met mijn lijf, en een stuk energieker dan vóór het dansen.

Het avondeten staat in het teken van mindfulness. Aandachtig eten. De tijd nemen om te ruiken, te kijken, te proeven, te voelen wat er in je lichaam gebeurt.

Ik vind mindful eten erg ingewikkeld, want dan ontstaat er een soort mentale laag tussen mezelf en het eten. Alsof ik op mijn gemakje aan het autorijden ben en iemand opeens vraagt: “hoe moet je schakelen?”. Ik wil niet nadenken over het lekkere eten, ik wil gewoon lekker eten. Snap je? En volgens mij is dat laatste het doel van mindful eten, maar als ik bewust mindful eet, lukt me dat niet.

Maar goed. Ik heb het even geprobeerd en toen ben ik overgestapt op onbewust mindful eten. Of dat hoop ik dan toch.

’s Avonds staat er iets moois op het programma, namelijk een vrouwencirkel. Of eigenlijk twee vrouwencirkels, want de groep is te groot voor één cirkel. Vrouwencirkels zijn een oeroud fenomeen en in elke cirkel gaat het er anders aan toe. Maar het idee is dat een groep vrouwen bij elkaar gaat zitten, op een plek die mooi en comfortabel is ingericht, en daar verhalen met elkaar deelt.

Degene die iets wilt vertellen, pakt een speciaal voorwerp uit het midden van de cirkel. (Bij ons was het een tak.) Alleen degene die het voorwerp vast heeft, mag praten. De andere vrouwen luisteren.

Als je uitgepraat bent, leg je het voorwerp weer terug. Iemand anders mag dan niet meteen de beurt pakken om met goede raad te komen of om jouw verhaal te kapen (“o ja, heel herkenbaar, ik heb…”). Je mag wel laten merken dat een verhaal je raakt of dat je de ander steunt. Maar als je de tak pakt, doe je dat om – vanuit een gevoel van openheid, gelijkwaardigheid en liefde – een verhaal aan het web toe te voegen. Niet om alleen maar te reageren op wat iemand anders zojuist verteld heeft.

Dit systeem werkt fantastisch. Je moet elkaar dan wel vertrouwen, maar als dat vertrouwen er is, kun je samen de wereld aan. Het is fijn om te vertellen wat er op je maag ligt, zonder dat daar direct op gereageerd wordt. En om te horen dat, in alle eerlijkheid, élke vrouw wel iets te verwerken heeft.

Pas als niemand de tak nog eens wil pakken, sluit Gaia de ceremonie af. Maar we hebben het zo naar ons zin met zijn achten, dat we gezellig verder kletsen. Al gaat het de rest van de avond niet meer over de shit die we hebben meegemaakt, maar onder andere over hoe moeilijk het kan zijn om iets los te laten, homoseksualiteit in het dierenrijk, en de vreemde piemels van sommige mannetjesdieren. 😆

Zondag

De laatste dag! Ik ben weer om half zeven wakker. Deze keer besluit ik om alvast te gaan douchen. Dan kan ik dat lekker op mijn gemak doen.

Om kwart voor negen beginnen we de dag opnieuw met een yogasessie. Maar deze keer gaan we, na een paar “typische” yoga-oefeningen, lekker dansen. We moeten dansen als een leeuwin, als een bosnimfje, als een heks, als een oermoeder, als een koningin, als onszelf, voor onszelf, voor iemand waar we een oogje op hebben… Dat laatste maakt me emotioneel, maar ik neem me na deze les wel voor om voortaan elke dag te dansen. Al is het maar twee minuten.

Het ontbijt is deze keer in stilte. Bij de vorige editie vond ik het erg ongemakkelijk om samen met anderen te ontbijten in stilte, maar deze keer totaal niet. Waarschijnlijk omdat ik toen aan een grote tafel zat met wat andere vrouwen, en nu had ik een tafeltje voor mezelf alleen uitgekozen. Minder sociale prikkels.

Na het ontbijt kleed ik me om voor de stiltewandeling die op het programma staat. Tijdens die wandeling lopen we in een lange slinger achter elkaar aan, door de duinen. Op die manier hoef je niet bang te zijn dat je verdwaalt, maar je loopt wel in je eentje. Onderweg mogen we onze gedachten de vrije loop laten, of nadenken over de vragen die we van tevoren uit een doosje gegraaid hebben.

Eenmaal bij het strand aangekomen, moet ik – omdat ik als vijfde vertrokken ben – een tijdje wachten tot de hele groep het eindpunt bereikt heeft. Is helemaal niet erg, want dat geeft mij wat tijd om naar mooie schelpen te zoeken en de frisse zeelucht in te ademen.

Als de groep weer compleet is, gaan we allemaal de zee in. Tot aan onze nek. Op Eda na, zij houdt het bij pootjebaden. Onze hoofden moeten we droog houden, want anders worden we niet meer warm. En ook krijgen we als tips mee om van tevoren al te besluiten dat je tot aan je nek de zee in gaat – dus niet “ik ga proberen om…” of “ik zie wel hoe ver ik kom” – en goed uit te ademen. Inademen doet je lichaam onder deze frisse omstandigheden vanzelf wel. 😉

Daarna trekken we (in recordtempo) droge kleding aan, en beginnen we aan de terugweg. We moeten duo’s vormen, met iemand die we dat weekend nog niet of nauwelijks hebben leren kennen, en elk tweetal krijgt een vragenlijst mee om onderweg te bespreken. Wat gaat jou makkelijk af? Wat doe je het liefst in je vrije tijd? Hoe wil je later herinnerd worden? Dat soort vragen.

Tijdens de uitleg kijk ik snel even rond. Er zijn maar twee vrouwen die aan het criterium voldoen én bij wie ik een goed gevoel heb. O jee. Maar gelukkig kijkt één van hen niet veel later mijn kant op, en het wordt een gezellige wandeling terug naar het klooster.

De eerste minuten voelt het alsof er duizenden naaldjes in mijn benen steken, van de kou, maar dat gevoel verdwijnt gelukkig snel.

En aan het eind van de wandeling – die alles bij elkaar drie uur geduurd heeft – staat er opnieuw een kar vol eten op ons te wachten. Wat een leven, mensen.

Daarna wordt tijd voor de allerlaatste programma-onderdelen.

We mogen een liefdesbrief aan onszelf schrijven, en die in een envelop stoppen die we aan onszelf adresseren. Daarna mogen de andere aanwezigen er briefjes bij steken. Over een paar maanden krijg ik dus een brief uit Egmond, vol met liefdesverklaringen en andere mooie woorden.

En omdat Anne jarig is, sluiten we de boel af met thee en taart.

Daarna pakken we onze koffers en/of tassen in, maken we onze kamers schoon en de gemeenschappelijke ruimtes, en nemen we afscheid van elkaar.

Verliefd op mezelf?

Ben ik tijdens of na dit weekend verliefd op mezelf geworden? Dat niet.

De volgende dag – maandag dus – voelde ik me wel intens tevreden. Ik was moe, mijn lippen waren een beetje verbrand, mijn benen en schouders deden zeer, maar ik voelde me ook sterker, mooier, wijzer, rustiger(!) en meer verbonden dan in de weken of maanden ervoor.

Is dat verliefdheid? Nee, volgens mij is het meer dan dat. Stabieler dan dat. Het is liefde. Pure, onvoorwaardelijke liefde.

Het is eigenlijk zo verdomd makkelijk om jezelf lief te hebben. Ik vind dat moeilijk, nog steeds, omdat ik het niet gewend ben, een hoop tegenstrijdige informatie moet zien te verwerken, en een gewiekst stel hersenen heb. Maar in zekere zin is jezelf en alles om je heen liefhebben het allermakkelijkste wat er is. Ik bedoel, zelfs baby’s kunnen het. Vooral baby’s kunnen het.

Nu er alleen nog even voor zorgen dat ik die liefde voor mezelf vaker ga voelen. Niet alleen tijdens dit soort weekenden – van de zomer wordt er weer eentje georganiseerd – maar het hele jaar door.