Welk advies zou ik mezelf geven op mijn 5e? 18e? 25e? nu? [25 vragen in 52 weken, deel 25]

Toen ik bijna een jaar geleden de eerste vraag van de 25 beantwoordde, had ik niet verwacht dat het jaar zo snel voorbij zou gaan. Terwijl dat moment óók als een eeuwigheid geleden voelt. Als een vorig leven, bijna.

Die dubbele verbazing past goed bij de vraag van vandaag. Aan de ene kant: “Jeetje, is dat al zo lang geleden?!” Maar ook: “Jeetje, wat is er ondertussen ongelooflijk veel veranderd!”

5 jaar: kom voor jezelf op!

Als ik vijfjarige Wendy één ding op het hart had kunnen drukken, zou dit het zijn.

Kom voor jezelf op.

Want blijkbaar hebben de leraren op school geen idee hoe ze met pestkoppen (en hun ouders) om moeten gaan. Dus zal ze het zelf moeten doen.

Hoe? Dat weet ik ook niet precies.

We hebben het hier over een meisje van vijf jaar, he. Dus wat is wijsheid? In hoeverre kan zij voor zichzelf opkomen? Geen idee. Maar ik weet wel dat ze die gemene opmerkingen op den duur zal gaan geloven, als er niets verandert. Dus mag ze van mij de boel flink op stelten zetten. Iedereen laten merken dat deze situatie niet oké is, en dat ze hulp nodig heeft. Er desnoods iemand van langs geven.

Mijn toestemming heeft ze, absoluut.

18 jaar: je bent (leuk / mooi) genoeg!

Als ik nu naar foto’s kijk van mezelf rond mijn 18e, dan ben ik steevast verbaasd over hoe goed ik eruit zie. Omdat ik daar toen héél anders over dacht. (Zeg maar gerust “180 graden anders over dacht”.)

Dus dat zou ik achttienjarige Wendy mee willen geven.

Dat ze (leuk / mooi / goed) genoeg is. Zeker niet minder dan anderen. En iedereen die iets anders beweert, heeft zelf een probleem.

25 jaar: grijp je kansen!

Zucht. Wat ik er wel niet voor over zou hebben om weer 25 te zijn…

Als mijn berekeningen kloppen, ging ik op mijn 25e voor het eerst alleen op vakantie. Drie weken interrailen door Centraal-Europa. Ik studeerde nog en werkte parttime bij een uitgeverij in Utrecht. Een prima tijd, vol mogelijkheden, die ik veel beter had kunnen / moeten benutten.

Als ik nu om me heen kijk, zie ik dat steeds meer vriend(inn)en die experimentele fase achter zich laten en hun draai vinden in het volwassen leven. Terwijl ik tijdens mijn studie vooral bezig was met mijn boeltje bij elkaar te houden en een beetje eigenwaarde te verzamelen. En nu heb ik zoiets van: “Huh, waar is iedereen?”.

Dus ik zou vijfentwintigjarige Wendy vooral adviseren om volop te experimenteren, dingen uit te proberen, en zich wat minder zorgen te maken over de mening van anderen, de studieduur, de financiële kant van het verhaal, enzovoorts.

Nu (31 jaar): het is nog niet te laat!

En toen werd ik dertig en verdwenen al die mogelijkheden als sneeuw voor de zon.

Onzin, natuurlijk, maar zo voelt het vaak wel. Opeens is er “niemand” meer om leuke dingen mee te doen en ben ik “de enige” die niet samenwoont, die geen koophuis heeft, en ga zo het hele dingen-die-dertigers-doen-rijtje maar af.

Of ik daar altijd op een luchtige en/of productieve manier mee om weet te gaan? Nou, nee.

Mijn advies aan eenendertigjarige Wendy, en aan alle andere vrouwen van 31: het is pas echt “te laat” als je tussen zes planken ligt. Dus stop met doemdenken en lééf (alsof je 29 bent 😉 )!

En nu heb ik, zoals ik mezelf een jaar geleden voornam, 25 vragen in 52 weken beantwoord! Volgende week zal ik (eindelijk) mijn nieuwe rubriek introduceren, die ook een beetje voortkomt uit bovenstaande adviezen. Want wat heb je aan een advies als je er niks mee doet?

Drie weken geleden: “Wat waren de drie gelukkigste momenten in je werkende leven? En privé?”

Of ga naar het overzicht van alle 25 vragen.