Precies drie jaar geleden – op 31 januari 2016 – vloog ik weer naar Nederland, na tien maanden in Polen gewoond te hebben.
Hoe was het om terug te komen? En de (tot nu toe) beste tijd van mijn leven af te sluiten?
Ik heb januari nooit leuk gevonden, maar sinds 2016 heeft het einde van deze maand een extra rauw randje. Wéér een jaar verder verwijderd van al die primeurs. Wéér een jaar zonder “mijn” huisgenootjes. (Die ik af en toe nog zie, maar da’s niet hetzelfde.)
En weet je, ’t is goed zo. Ik ging weer naar Nederland omdat ik dat wou, en ik heb daar nooit spijt van gehad.
Ja, er waren (en zijn) gemengde gevoelens, en ik heb me weleens afgevraagd of het de juiste keuze was. Maar spijt… Dat niet.
En ik heb al helemaal geen spijt van mijn besluit om naar Polen te gaan. Serieus, ik steek nog liever mijn handen in het vuur dan dat ik die tijd uit mijn geheugen laat wissen.
Soms denk ik: “Ik had véél eerder naar Polen moeten gaan.” Vóórdat ik aan studeren begon, in plaats van erna.
Dan had ik mijn studietijd waarschijnlijk anders – en beter – ingevuld. Door bijvoorbeeld een studie te kiezen in de richting van communicatie, welzijn en/of maatschappelijk werk, met taalvakken in de keuzeruimte, in plaats van andersom.
Maar goed. Achteraf is het mooi wonen. 😉
Zo vind ik het achteraf gezien ook jammer dat ik in Polen niet kon bouwen op mijn huidige gevoel van eigenwaarde.
Ik zou het best nog eens over willen doen, om dan de tweede keer te starten met de dosis zelfvertrouwen die ik tijdens mijn EVS-periode opgedaan heb. (Dat had me toch een hoop vonken gegeven…)
Maar de EU heeft bepaald dat jongeren één keer zo’n project mogen doen. Dus ik heb mijn portie al gehad. Punt.
Ook al heet het nu geen EVS meer. Tegenwoordig moet ik “Europees vrijwilligerswerk” zeggen, of “Europese Vrijwilligersprojecten”. Andere naam, maar nog steeds hetzelfde feestje.
Ik heb er zóveel aan gehad. Qua… Wat niet, eigenlijk? Vriendschappen. Reizen. Kennis. Zelfkennis. Loopbaan. En ja, ook qua feestjes. Uitgaan.
Met name dat uitgaan mis ik, nu ik weer in Nederland woon, ver-schrik-ke-lijk.
En ook op mijn carrière valt wel wat aan te merken, nu ik – net zoals precies drie jaar geleden – zonder werk zit.
Maar het gekke is: als ik niet gegaan was, dan was ik nu nog verder van huis.