Om maar meteen met een dikke, vette spoiler te beginnen: ik heb niet echt een eerste gelukkige herinnering. In plaats daarvan komen er bij deze vraag een heleboel fijne herinneringen in me op. Waarbij ik werkelijk géén idee heb welke de oudste is.
Met de poppen spelen. Winkeltje spelen bij opa en oma. Schooltje spelen met mijn nichtje. Samen met mijn broertje een heel Lego-dorp uit de grond stampen. En daarmee spelen.
Ook kan ik me heel vaag een bordspel herinneren dat ik weleens met mijn moeder deed. Hoe het spel heet en waar het om ging weet ik allang niet meer. Ik weet alleen nog dat het heel mooi was vormgegeven, en volgens mij zaten er meerdere spellen in één doos. (Aandacht, kleur en kwantiteit. Wat wil een kind nog meer?)
En ik vond het heerlijk om met mijn vader te ravotten. Want hij is twee meter lang, en als je zelf niet eens boven de tafel uitkomt, vormt zo’n ENORM grote man natuurlijk een fan-tas-tisch klimtoestel!
Bij ons thuis aten we (gelukkig) bijna nooit bij de televisie, dus dat maakte de uitzonderingen op die regel extra fijn. Op zondagochtend mochten mijn broertje en ik namelijk wél voor de televisie ontbijten, terwijl we in onze pyjama’s naar Samson & Gert keken. Woah, tof zeg! 😉 En ten tweede: de intocht van Sinterklaas. Ook dan aten we bij de televisie, met papa en mama erbij, en dat was nog veel toffer natuurlijk.
Tot slot was ik als klein meisje behoorlijk ijdel en dol op sprookjes. (Dat ben ik nog steeds, maar inmiddels ga ik daar iets volwassener mee om. Soort van.) Ik kon me in de Efteling en het Land van Ooit totaal vergapen aan de mooi verklede acteurs en vond het héérlijk om tijdens carnaval een prinsesje te zijn. Totdat de eerste polonaise werd ingezet en degene achter mij voortdurend op mijn lange rok trapte. En dat een triljoen polonaises achter elkaar. Maar goed.
Weet jij wél wat jouw allereerste gelukkige herinnering is?
P.S.: Dit was vraag 22 van de 25 vragen die ik dit jaar wil beantwoorden. Met nog maar drie vragen in het vooruitzicht, ben ik alvast op zoek naar een twee-/driewekelijkse rubriek voor 2020 (en verder?). Dus, heb jij misschien een leuk ideetje? Een “golden oldie” die afgestoft mag worden? Of een gloednieuw format waar je wel een collega-blogger bij kunt gebruiken? Laat het me weten!
Twee weken geleden: “Van welke complimenten gaan mijn ogen stralen?”
En de volgende keer: “In welke situaties ervaar ik spanning? Welke persoonlijke overtuigingen zitten daarachter?“
Wat leuk die foto’s! Ik heb best veel vroege herinneringen, omdat ik vaak ben verhuist en van m’n 4e tot m’n 7e weinig herinneringen heb. Zo herinner ik me dat mijn moeder een keer pannenkoeken bakte. En ik herinner me dat we best vaak naar de dokter gingen (ik was erg onhandig) en dat ik dan van die stickertjes kreeg die je op het raam van de auto kon plakken (dat raam zat vol haha). Dit was dus allemaal voordat ik vier was.
Ohhh wij hadden vroeger ook van die raamstickertjes! 😀 Maar die kwamen volgens mij niet bij de dokter vandaan…
Wat een heerlijke foto’s! Ik kijk vooral naar die prachtige schoentjes!
Hihi, mooi he? Er staan nog net geen polkadots op, maar voor de rest… 😉
Bij ons thuis was het net hetzelfde: zondagmorgen mochten we ontbijten bij Samson en 1 keer in het jaar mocht het bord mee voor de tv als Sinterklaas aankwam.
Nog altijd mooie herinneringen aan 🙂
Begrijpelijk!! 😉
Wat een heerlijk artikel. Ik zal eigenlijk ook niet weten wat mijn eerste bewuste (gelukkige) herinnering is, haha.
Dankje. 🙂 En moeilijk he? Sommige dingen heb ik al zo vaak gehoord van mijn ouders, of voorbij zien komen in filmpjes, dat er inmiddels best veel “indirecte herinneringen” in mijn hoofd zitten. Die ik me onmogelijk zelf kan herinneren (omdat ik toen nog maar 2-3 jaar oud was). Maar de dingen die ik hier beschrijf zitten wel echt in mijn hoofd.
Wat een lieve foto’s en leuk om jeugdherinneringen op te halen. Soms weet ik niet of ik iets me echt herinner of dat ik er een foto van heb. Ik denk dat mijn eerste echte herinnering is dat ik Mickey en Minnie Mouse onderbroeken had. Die staan niet op de foto, haha.
Hahahahaha! Eeuwig zonde! 😛
Wat een mooie herinneringen! En herkenbaar jurkje op de laatste foto;). Mijn eerste bewuste herinnering is denk ik toen mijn broertje geboren werd. Ik was toen vier. Van daarvoor kan ik me ook wel dingen herinneren, maar dan weet ik eigenlijk niet of dat van foto’s is of echt een herinnering. Hoewel ik ook nog wel heel bewust dingen weet van m’n eerste dagen als kleuter.
Haha, toen mijn broertje geboren werd was ik ongeveer 2,5 dus die verhalen ken ik alleen maar van horen zeggen. Blijkbaar had ik écht geen zin om mama en hem op te zoeken in het ziekenhuis. Gelukkig is het vrij snel daarna goed gekomen tussen ons. 😉