Warboel

Ik weet niet of het door de malariapillen komt, door de stand van de sterren of door een toevallige samenloop van omstandigheden, maar de laatste tijd is mijn leven floepig in het kwadraat. Echt, alsof er ergens in mijn hoofd een bom is afgegaan die allerlei zaken volledig overhoop gegooid heeft. Zonder aanwijsbare oorzaak of reden. (Althans, zonder één duidelijke oorzaak of reden. Ik kan makkelijk één kleine oorzaak aanwijzen, maar voordat Ties zijn bommetje dropte lag de boel al aardig overhoop.)

Ik kan niet precies aanduiden op welk moment de tegenslag precies begonnen is – wat nog eens extra bijdraagt aan het gevoel dat er een paar stoppen gesprongen zijn in mijn bovenkamer.

Hoe dan ook: voordat ik op vakantie ging, leek er nog geen vuiltje aan de lucht. Het ging zelfs zo goed dat het opviel: “Wendy, ik kan zien dat het goed met je gaat.” En daar kon ik dan volmondig mee instemmen. Met een glimlach op mijn gezicht. Misschien was de boel toen al hard op weg een warboel te worden, maar ik had in elk geval het idee dat het hartstikke goed ging…

Nu, een paar weken later, zet ik bijna overal vraagtekens bij. Mijn huidige werk, mijn carrière in bredere zin, mijn privéleven… Blijft er dan nog veel over? Nee, toch? En daarom, door die omvang, de hoeveelheid vragen op allerlei terreinen, zie ik door de bomen het bos niet meer.

Ik heb weleens eerder meegemaakt dat er iets niet lekker liep – mijn scriptie, om maar een voorbeeld te geven – maar op dat soort momenten maakte ik me over andere onderwerpen geen zorgen. (“Werk: in orde. Liefdesleven: niet-bestaand.”)

Waarmee ik die fases in mijn leven trouwens niet van tafel wil vegen alsof ze niets voorstelden – ik krijg nog steeds buikpijn van het woord “scriptie” – maar het waren wel precies dat: fases. Periodes die voorbij gingen, en die meestal opgevolgd werden door een tijd waarin het eigenlijk onvoorstelbaar goed ging. Toen ik mijn scriptie eindelijk had ingeleverd – inmiddels ligt dat ding al zo’n drie jaar te verstoffen – kon ik eindelijk voorbereidingen gaan treffen voor mijn EVS in Polen.

Dat geeft goede moed voor deze periode, al is ‘ie nog zo floepig. Grote kans dat ik zelfs deze gigantische bende weer onder controle krijg, al heb ik ook daar vraagtekens bij. (‘HOE DAN?!’)

En gelukkig vallen, midden in deze puinhoop, sommige prachtvondsten juist extra op, zoals een nieuw favoriet Zumba-nummer – waarmee zelfs een koude, herfstige maandagavond een feestje kan worden – of dit (totaal onverwachte) artikel, over de taalstages die ik in mijn vorige traineeperiode gecoördineerd heb: