En nu ben ik meer dan een jaar verder en heb ik een nieuw onderkomen, een nieuw land op mijn lijstje – #19: Macedonië – én een nieuwe baan. Nota bene een baan waar ongeveer driehonderd jonge honden op gesolliciteerd hebben, waarvan er, na een maandenlange en zenuwslopende selectieprocedure, maar vijftig aangenomen werden.
Tussen alle bedrijven door ben ik ook nog een paar keer op vakantie geweest, hebben een aantal buitenlandse buddies mij opgezocht en heeft een goede vriendin van mij een kindje gekregen. (Niet dat ik daar zelf iets aan bijgedragen heb, maar het markeert toch het begin van iets nieuws. De “Hoe overleef ik baby showers?”-fase, zullen we maar zeggen.)
En dan ben ik ook nog eens aan het daten geslagen… Gezien de hoeveelheid boeken over de liefde en alles wat daarmee te maken heeft, zou je zeggen dat er meer dan genoeg te schrijven valt over dit onderwerp. En ja, ik heb regelmatig gedacht: “Mijn hemel, hier kan ik een boekwerk mee vullen!”. Maar dat deed ik niet. Ik heb een vriendje opgedaan, maar geen boek geschreven.
Sterker nog: ik schreef helemaal geen verhalen meer. Er gebeurde een heleboel, maar (gek genoeg) leek niets daarvan mij interessant genoeg om neer te pennen. Waardoor de druk op dat eerste stukje tekst alleen maar groter werd. Als niets van wat ik na mijn laatste bericht heb meegemaakt het waard is om opgeschreven te worden, wat dan wel?!
Maar hoe langer ik bleef wachten op die ene geniale ingeving, hoe meer ik mij besefte dat die ingeving misschien wel nooit zou komen – en dat ik maar beter weer gewoon kon gaan schrijven.
Dus dat. Sorry voor het wachten.