In Rolstoel Roadmovie (van de EO) gaat filmmaker Mari Sanders op reis door Europa. Met zijn rolstoel. Het resultaat? Een inspirerende serie.
De titel van Rolstoel Roadmovie is een beetje misleidend. Een echte roadmovie ziet er namelijk anders uit. Toch vind ik deze serie erg geslaagd. Op ‘Rules by Rosita’ staat al een uitgebreide review, dus ik ga er niet nóg eentje schrijven. Ter aanvulling daarop – of als korte samenvatting – vier redenen waarom iedereen (met en zonder handicap) deze serie zou moeten bekijken.
1. Een ode aan bijzondere, normale mensen
Ik heb me regelmatig verwonderd over de bijzondere verhalen die in de serie voorbij komen.
Van een activist zonder handen. Een rolstoelgebonden gemeenteraadslid in Timisoara (Roemenië). Een dove Nederlander die in Italië een kroeg runt, samen met zijn vrouw. Enzovoorts.
Allemaal mensen die ook maar gewoon hun best doen. Die roeien met de riemen die ze hebben. Die bij hun geboorte (of later) misschien niet de allerbeste kaarten hebben meegekregen, maar die het spel toch lekker meespelen. Als ze daar de kans toe krijgen, tenminste.
2. Nog een lange weg te gaan (of toch niet?)
Want als er één ding duidelijk wordt in deze documentaire, dan is het wel dat er binnen Europa – zelfs binnen de Europese Unie – schrijnend grote verschillen bestaan, als het op de inclusie van mensen met een beperking aankomt.
Bij het verhaal over het instituut in Griekenland, in de eerste aflevering, rolde er een traan over mijn wang.
Een pijnlijke confrontatie. Maar het is – denk ik – heel goed om hiervan op de hoogte te zijn, en de wereld af en toe te bekijken door de ogen van een ander. Van een “zwakkere in onze samenleving”. (Ugh.)
En tegelijkertijd mogen we niet vergeten dat die “zwakkeren” vaak meer kunnen dan wij (en zij) denken. En dat dingen die onmogelijk lijken, niet per se onmogelijk zijn.
Hoe meer mensen zich daarvan bewust zijn, en daar prioriteit aan geven, hoe korter die weg wordt.
2. Niets zo gezond als lachen – en reizen!
Maar alles bij elkaar is Rolstoel Roadmovie zeker geen deprimerende kost. Integendeel.
Er komen heel wat hilarische momenten voorbij. En momenten waarop ik dacht, “ik mag hier eigenlijk niet om lachen”, tot ik zag dat Mari er zelf gelukkig óók om kon lachen.
Rolstoel Roadmovie laat zien dat reizen en lachen een krachtige eigenschap met elkaar gemeen hebben. Je kunt ervan leren hoe anderen de wereld zien, en hoe je (dus) met hen samen kunt leven.
4. Een uitnodiging om je eigen grenzen te (v)erkennen
Tot slot kan ik me niet voorstellen dat het tijdens het bekijken van deze serie geen moment in je opkomt om óók je koffers te pakken.
Om minstens één van de bezochte plekken te bezoeken. Jezelf uit te dagen. Iets te doen waarvan bijna iedereen zich afvraagt of dat nou wel zo’n goed idee is. Behalve jij.
En om te accepteren wat je niet kunt. “De krachtigste mens is hij, die zijn grenzen durft te erkennen.”
Als je dat doet… Hoe beperkt ben je dan nog?
P.S.: Op zoek naar een toegankelijke reisbestemming? Via gehandicapteuropa.nl kun je informatie vinden over de toegankelijkheid van diverse Europese steden.
Foto: EO
De voorstukjes waren me zeker opgevallen. Dat in een oude stad (nog) niet alles bereikbaar is kan ik nog inkomen maar overheidsgebouwen, winkels en dergelijke dat vind ik echt een schande.
Dat is zeker een schande! Maar volgens mij zijn ontoegankelijke gebouwen eerder regel dan uitzondering. :/
De laatste tijd zag ik er regelmatig wat korte stukjes van tussen programma’s door. Ik heb nog niet gekeken, maar was toevallig gisteren op zoek naar nieuwe series om tijdens het eten te kijken (ik eet altijd met een aflevering van het één of ander). Deze komt op de lijst, nu ik dit gelezen heb, dus dank voor de tip!
Graag gedaan! Ik kijk ook vaak naar een serie tijdens het eten – totaal niet mindful, maar wel leuk 😛 – dus als jij nog tips hebt..?