Vier jaar Bredanaar – ben ik hier nog op mijn plek?

Het is een vreemde tijd waar we momenteel in leven. Maar gelukkig(?) heeft tijd één onverzettelijke eigenschap.

Het klokje tikt door. Elke dag, elke maand, alles gaat voorbij.

Zo woon ik “ineens” alweer vier jaar in Breda. En net zoals vorig jaar wil ik ook nu even stilstaan bij dat jubileum. Ook al voelt het deze keer iets minder feestelijk dan normaal.

Misschien is het goed om eerst even mijn huidige situatie te schetsen. Het werk wat ik doe valt niet onder de cruciale beroepen of vitale processen, en dus(?) werk ik sinds bijna twee weken thuis. Die overgang ging erg soepel. Misschien zelfs iets té soepel. Binnen de kortste keren waren alle trainingen, bijeenkomsten en groepsoverleggen die ik in mijn agenda had staan geannuleerd.

Gelukkig hangt mijn werk niet van dat soort groepsactiviteiten aan elkaar en valt er genoeg vanuit huis te doen. Maar toch loopt mijn werk vertraging op. Als coördinator van een project dat tot eind 2020 loopt, moet ik in deze periode eigenlijk mensen bij elkaar brengen. Die de handen ineen moeten slaan. Ahem. Juist ja.

Iedereen snapt dat we onze oude planning weg moeten smijten. Niks aan te doen. Waar ik meer moeite mee heb, is mijn gebrek aan concentratievermogen als ik langdurig vanuit huis werk. Dat wist ik al van mezelf, en daarom werk ik uit principe hooguit een halve dag per week thuis. Maar ook dat principe moet ik nu dus noodgedwongen wegsmijten. Tegenwoordig ben ik al quasi-trots op mezelf als ik het presteer om de helft(!) van de tijd daadwerkelijk aan m’n project te besteden.

Vandaag is me dat weer niet gelukt, en ik voel me daar schuldig over. Ten opzichte van de mensen voor wie ik mijn werk doe, ten opzichte van mijn collega’s, ten opzichte van mijn werkgever, en ten opzichte van iedereen die zich (nu en altijd) uit de naad werkt – en daar lang niet altijd beter voor betaald wordt dan ik.

Ik weet heus wel dat ik niet de enige ben die zich thuis maar moeilijk aan het werk kan houden. Toch zie ik mijn werk-ontwijkend gedrag als wéér een signaal dat ik nog niet op mijn plek zit. Ik werk al ruim een week op een cocktail van concentratietrucjes en schuldgevoelens, en het heeft nauwelijks effect. Dus blijkbaar boeit het me gewoon niet. Of niet genoeg, in elk geval.

Sinds vorige week ga ik elke dag even naar buiten, voor een sociaal gedistantieerd blokje om. Goed voor de concentratie en de (mentale) gezondheid, maar ik hoop ook op een ingeving. Een antwoord op de vraag: “Als dit het niet is, wat dan wel?”

Toen ik besloot om Europees Vrijwilligerswerk te gaan doen, was ik zó zeker van mijn zaak. Ook al wist ik nauwelijks wat me te wachten stond. Daarna ben ik naar Breda verhuisd, in de volle overtuiging dat ik hier wilde wonen, en niet veel later vond ik een traineeprogramma waar ik van mezelf op moest solliciteren.

Ergens in die periode, of daarna, ben ik dat innerlijke kompas kwijtgeraakt. Waar is het gebleven? Dat gevoel dat ik een bepaalde richting in moet slaan, ook al kan ik niet goed uitleggen waarom?

Tegenwoordig is alles “wel oké”. Mijn leven is wel oké. Mijn baan is wel oké. Breda is wel oké.

Noem me naïef, verwend, een hopeloze millennial of een optimist, maar ik geloof niet dat ik in de wieg gelegd ben voor een leven dat wel oké is. Natuurlijk, elk leven heeft z’n ups en downs. Betere en mindere fases. Maar ik ben er ook van overtuigd dat ik verantwoordelijk ben voor (de invulling van) mijn leven. Als ik daar niet genoeg voldoening uit haal, dan is het aan mij om er iets aan te veranderen.

Vandaar dat ik sta te springen om een vonkje. Een teken. Iets dat mij laat voelen dat mijn innerlijke kompas weer werkt.

Of ik “vijf jaar Bredanaar” ga halen? Ik weet het niet. Ik hoop vooral dat ik over een jaar het gevoel heb dat ik weer met de stroom meeleef. Dat ik ergens ter wereld datgene doe wat ik moet doen, niet vanuit een gevoel van schuld of verplichting, maar omdat ik ervoor gemaakt ben.

En ik hoop dat we deze tijd zo goed mogelijk doorkomen. Met elkaar, voor elkaar.