Sinds dinsdag ben ik weer officieel een Brabantse, en diezelfde dag kreeg ik van de audioloog te horen dat ik het eigenlijk buitengewoon goed hoor voor iemand die zo slechthorend is als ik. …Snapte’t?
Met hoortoestellen hoor ik het blijkbaar beter dan wat je, op basis van wat ik zonder toestellen kan horen, zou mogen verwachten. Hoe dat kan? Geen idee. Misschien moet ik mijn lichaam afstaan aan de wetenschap, zodat een paar bollebozen na mijn overlijden mijn hersenen in honderden plakjes kunnen snijden, op zoek naar het antwoord…
Maar goed, ik ging nu juist naar de audioloog omdat ik het de laatste tijd niet goed hoor. Ik laat mijn oren alleen testen als het echt nodig is – het is absoluut geen hobby van me – en dus had de audioloog weinig vergelijkingsmateriaal, maar het klopt dat mijn gehoor er de laatste jaren op achteruit gegaan is. Van 95% ‘woordverstaan in een stille omgeving’ naar 85%. (Al mag je die percentages gerust met een schep zout nemen, want ik ben dinsdag twee keer getest en de eerste keer kwam er 90% uit en de tweede keer 80%… Heul betrouwbaar dus.)
Met die 85% zit ik nu dus net op of onder een belangrijke gehoorgrens, maar nog wel boven de ‘lijn der verwachting’. En dat voelt heel dubbel. Aan de ene kant: het volgen van gesprekken kost meer moeite dan voorheen, en dat is best frustrerend. En tegelijkertijd zou ik me in mijn handen moeten wrijven met dat percentage, want het gaat nog steeds erg goed…
Het doet me denken aan de topsporters van 10, 20 jaar geleden. Gianni Romme kan ongetwijfeld nog steeds heel hard schaatsen, en Dennis Bergkamp zal nog altijd een goede voetballer zijn. Maar of zij dat ook zo ervaren?
Hoe dan ook: er is nu meer duidelijkheid, en met die 85% zal het ook wel lukken. Misschien niet in de Premier League, maar toch zeker ergens anders.