Toffe Dingetjes 21 | september én oktober 2021

Joehoe, daar ben ik weer! Terug van weggeweest. Al ben ik in zekere zin nog steeds weg, want op dit moment zit ik in Sofia. Maar ik ben dus al bezig met de terugreis, die nog één week duurt. Volgende halte: Timișoara!

September 2021

Laten we even terugspoelen naar begin september. Ik zei mijn huur op, en durfde nog niet te geloven dat de EuroPeers Annual Network Meeting – eind september – daadwerkelijk in Rome plaats zou vinden. Er was op dat moment namelijk nog geen accommodatie geregeld. (En als je ongeveer honderd man moet herbergen, is dat wel een dingetje.)

Zo’n anderhalve week later – dus pas anderhalve week voordat de meeting begon – kregen we bericht van de organisatie, dat ze een hotel geboekt hadden. Yesss! Eindelijk! Andiamo!

Op 11 september heb ik een vliegticket gekocht, een enkeltje Eindhoven – Rome, voor 57 euro inclusief ruimbagage.

(Belachelijk! Als ik mijn koffer had kunnen missen, had de vlucht maar 10 of 15 euro gekost. Ik snap niet dat zulke prijzen nog mogen. Het is dat ik absoluut niet ziek wilde worden onderweg, en die kans leek me op deze manier minder groot dan wanneer ik over land naar Italië zou reizen, met het openbaar vervoer. Maar de terugreis heb ik wel met de trein gedaan.)

Op zaterdagavond 18 september was er een kijkavond op mijn kamer. Ik denk dat er in totaal een stuk of twintig potentiële huurders binnen geweest zijn? Echt een zoete inval.

Aan de ene kant vond ik het geruststellend, dat er zoveel geïnteresseerden waren. Des te meer kans dat er dan iemand tussen zit met precies dezelfde wensen als ik. (Een overname van bijna alle meubels, en Zo Snel Mogelijk.) En aan de andere kant dacht ik om de haverklap, “Waarom ga ik hier in vredesnaam weg?!”.

Maar goed. Veel tijd om daarover te piekeren had ik niet, want een dag later vloog ik naar Italië.

Als ik iets van de stad wilde zien, dan moest ik daar voor of na de meeting tijd voor maken. (Het hotel waar de bijeenkomst zou plaatsvinden, lag namelijk een heel eind buiten Rome.) Dus dat heb ik gedaan.

Rome

Die eerste dagen in Rome waren ronduit HEERLIJK. Natuurlijk hing er een beetje stress in de lucht omdat die meeting eraan zat te komen, en ik moest af en toe even achter mijn laptop kruipen om wat met het team te regelen of te bespreken, maar verder… Zalig, gewoon.

Het eten. Het weer. De straatjes. De gebouwen. Ik blééf maar lopen. En genieten. Foto’s maken. En zonlicht opzuigen.

Vier tips (en vat deze selectie vooral niet te licht op, want eigenlijk is de hele stad één grote tip):

• Fraschetteria Giampiccolo in de Via de’Cappuccini (het straatje tegenover de “bottenkapel”), nummer 26. Vriendelijke service, heerlijke tiramisu.
• De B&B Babbo Guest House, in de buurt van station Termini. Ontbijten op hun dakterras maakt van het begin van de dag al een feestje.
• Vroeg opstaan en genieten van Rome bij zonsopkomst. Je hoeft de stad op dat tijdstip nog niet met hordes toeristen te delen, en het ziet er allemaal nóg beter uit.
• Neem mooie kleding mee. Ervaar het verschil tussen wandelen in Rome en flaneren in Rome. Of tussen uit eten gaan en uit eten gaan. Het hoeft geen cent méér te kosten, maar het voelt zoveel leuker. Flirt met de stad.
• Natuurlijk, de Sint Pieter is mooi, maar de San Clemente is mijn persoonlijke favoriet. Het is een middeleeuwse kerk, gebouwd op de resten van een kerk uit de vierde eeuw na Christus, en daaronder zit nog een laag uit de eerste eeuw na Christus. En al die lagen kun je verkennen. Al moet je voor de onderste twee lagen wel betalen. Maar het is de moeite.

Op 22 september ben ik naar het hotel van de meeting verhuisd, om alvast met de voorbereidingen op locatie te beginnen.

De meeting zelf duurde van 23 t/m 26 september, en ik heb er gemengde gevoelens aan overgehouden. Onder de streep was het een positieve ervaring (want ik zou gerust nog een keer trainer/facilitator willen zijn), maar het hotel was te zakelijk en lag te ver buiten de stad.

Bovendien was het trainersteam te groot voor het aantal deelnemers. We zaten af en toe flink in elkaars vaarwater. Een probleem dat we waarschijnlijk hadden kunnen voorkomen in de voorbereidingsfase, maar ja, die fase was dan weer te kort vanwege corona.

Kortom: voor herhaling vatbaar, maar liever niet op deze manier.

Verhuizing

Op mijn eerste dag in Italië kreeg ik trouwens al een sms’je van mijn huisbaas, dat ze een geschikte nieuwe huurder voor mijn kamer had gevonden. Iemand die alle meubels over wou nemen, en er per 1 of 2 oktober in kon.

Was ik even blij dat ik toen al in hartje Rome zat, en niet pas na de meeting!

Meteen na de bijeenkomst, op zondagmiddag, heb ik een trein gepakt naar Milaan, want daar woont een goede vriendin / ex-huisgenootje van me. Bij haar heb ik één nachtje gelogeerd. (Te weinig tijd om goed bij te kletsen, maar het was alle tijd die we hadden, en het was hoe dan ook tien keer leuker en effectiever dan videobellen.)

De nacht daarop sliep ik in Freiburg im Breisgau. Wat mij betreft nog steeds de perfecte tussenstop tussen Italië en Nederland, als je met de trein reist.

En op dinsdagavond 28 september was ik weer terug in Nederland.

Na het uitpakken van mijn bagage moest ik dus meteen beginnen met het inpakken van verhuisdozen. Dat was… pittig. Gelukkig heb ik niet zoveel spullen, en ik kon de meubels laten staan, maar toch.

Op 30 september kwamen mijn ouders en mijn broer helpen met inpakken en sjouwen, en de allerlaatste dingetjes heb ik op 1 oktober zelf gedaan.

Heel fijn. Zowel die hulp als daarna in mijn eentje de boel (letterlijk en figuurlijk) afsluiten.

En toen kwam ik op 1 oktober bij mijn ouders en stonden diezelfde dozen mij daar weer keurig op te wachten. 😩 Ik bedoel, logisch dat ik de aangewezen persoon ben om de inhoud van die dozen te verdelen over hun nieuwe stek, maar het is toch jammer dat we daar geen magische spreuk voor hebben ofzo.

Oktober 2021

Volgens mij ben ik een dag of zes, zeven bezig geweest om de verhuisdozen door te kammen en op te ruimen?

Een deel ervan is in kasten verdwenen, voor als ik weer op mezelf ga wonen. De dingen die ik “nu” nodig heb (of als ik bij mijn ouders ben) heb ik uitgepakt. En dan heb ik ook nog een deel weggegooid, of op Vinted / Marktplaats gezet.

Want ja, officieel gezien woon ik nu dus weer bij mijn ouders.

Het officieuze plan is om voorlopig – voor zover de regels het toelaten, belasting- en coronatechnisch enzovoorts – een groot deel van het jaar vanuit het buitenland te werken.

Het liefst was ik meteen voor meerdere maanden vertrokken, maar omdat mijn oma eind deze maand – dus eind november – een feestje geeft waar ik graag bij wil zijn (ter ere van haar 90e verjaardag!), en de maand december ook wel een leuke maand is om in de buurt van & met familie door te brengen, heb ik besloten om met één maand te beginnen.

Skopje

Op 13 oktober ben ik vertrokken, met de bus, vanuit Antwerpen. De eerste nacht sliep ik (nauwelijks) in de bus, de tweede nacht in Zagreb en de derde nacht in Belgrado. En zo kwam ik op 16 oktober ’s avonds aan in Skopje.

Ik hoop dat ik nog toekom aan een blogpost over die reis, en ook over hoe het is om vanuit het buitenland (en buiten de EU) te werken, en hoe het überhaupt is in Skopje.

Kort samengevat: het voelt goed om freelancer te zijn, en ik heb genoten van het bijkletsen met mijn beste vriendin (bij wie ik vier weken in huis gewoond heb). En qua werk heb ik tot nu toe geen onoverkomelijke problemen gehad.

Vanuit mijn kamer had ik een prachtig uitzicht over de bergen.

En een gescheiden woon- en werkkamer werkt voor mij sowieso stukken beter dan wonen, werken en slapen in één dezelfde ruimte.

Maar – je voelde hem misschien al aankomen – het voelde soms wat ongemakkelijk om bij Zorica en haar vriend in huis te wonen. Het is goed gegaan hoor, daar niet van, maar het is wel hún appartement. En hun land. Zij wonen er, en ik was er vier weken te gast.

Het was gewoon heel anders dan toen zij en ik samen een kamer deelden in een appartement in Polen. Toen was die ruimte van ons allebei, en waren we allebei in een voor ons vreemd land.

Daarbij is Macedonië een nog vreemder land dan Polen. En is het er nog moeilijker om een buitenlander te zijn.

Gelukkig is Zorica het daar volledig mee eens, dus ik hoefde het niet voor me te houden.

Maar het maakt wel dat ik me afvraag of ik daar langer dan vier weken zou willen blijven. Dan moet ik de taal leren. Zie ik dat zitten? Kan ik me over bepaalde cultuurverschillen heenzetten? (De positie van de man bijvoorbeeld? Mijn god, Nederland, wat ben je toch heerlijk feminien af en toe!) En is het ook nog leuk om in Skopje te wonen, als mijn BFF meer dan één of twee deuren van mij verwijderd is?

Dat zijn vragen waar ik nu mee zit, en waar Sofia (de stad) ook niet echt antwoorden op heeft.

Wordt vervolgd!