(Whoeps… Een deel van dit bericht stond hier al eerder, en dat was niet de bedoeling.)
Ik overweeg eruit te stappen. Uit Facebook, welteverstaan.
Het voelt als de meest onverstandige en asociale overweging die ooit in me is opgekomen. Een sociaal netwerk, met meer dan een miljard gebruikers, verlaten? Echt? Gedag zeggen tegen mijn favoriete tijdsbesteding op het internet? Afscheid nemen van al die ‘vrienden’ die ik nooit meer spreek maar toch wil blijven volgen? Ik lijk wel gek.
Want Facebook weet veel, héél veel. Mijn profiel opheffen, betekent dat ik niet meer kan terugscrollen naar mijn belevenissen van 1, 3, 7 jaar geleden, en naar de belevenissen van mijn vrienden… Dat ik niet meer met één enkele klik kan aangeven dat ik iets gelezen heb, het leuk vind én dat ik de schrijver van het bericht nog steeds volg. (Ja, zoveel diepgang heeft het duimpje. In mijn beleving, tenminste.) Zonder Facebook kan ik niet langer stiekem het profiel van Die Ene ondersteboven keren, op zoek naar leuke of compromitterende feiten. En ‘Plaatsen’ zal ik ook verschrikkelijk missen. Waar anders kan ik zo makkelijk en overzichtelijk bijhouden waar ik al geweest ben – en daar meteen mee pronken?
Hoe deden ze dat vroeger, eigenlijk?
Een existentiële kwestie: to Facebook or not to Facebook. Facebook is, of was, het antwoord op vele vragen. “Wat is er vanavond te doen?” Kijk op Facebook. “Hoe was je vakantie?” De foto’s staan op Facebook. “Hoe weet jij dat X een relatie heeft met de zoon van Y?” Facebook. Wat zal er gebeuren als ik Facebook opgeef? Kan ik dat wel? Facebook weet immers – nog beter dan ikzelf – wie ik ken, wat ik doe, waar ik kom, wat ik leuk vind, wat ik lees, enzovoorts.
En dat is precies de reden dat ik vind dat het gedaan moet zijn. Gedaan met de alwetendheid, gedaan met het monopolie en gedaan met de macht die daaruit voortkomt. Maar oh, wat voelt dat slecht.
Facebook gedag zeggen… Het is van de zotte.