Zowel hier als in Nederland tikken de klokken gestaag door. Mijn on-arrival training in Warschau zit erop en de afgelopen dagen was ik in het noorden van Polen; zonnestralen vangen aan de Baltische kust. De nacht van zaterdag op zondag heb ik niet geslapen, omdat daar simpelweg geen tijd voor was. Het kost me (kortom) behoorlijk veel moeite om de tijd hier bij te benen – laat staan dat ik de gebeurtenissen in mijn thuisland kan volgen.
Op zich kan het weinig kwaad om nauwelijks te weten wat er in eigen land speelt. Buiten het wel en wee van mijn vrienden en familie, doen de meeste gebeurtenissen er niet toe. Dit jaar geen Koningsdag of Mollemania voor mij. Zo kan het blijkbaar ook.
Toch voelt het vreemd, ontheemd, om slecht op de hoogte te zijn. Om het voorpaginanieuws niet te kennen, en niet te weten hoe GTST dit seizoen is afgelopen. Twee maanden geleden las ik dat ene Kenny B in het voorprogramma van Guus Meeuwis zou staan. Kenny B? Nooit van gehoord. Wist ik veel dat kort na mijn vertrek ineens bijna iedereen Nederlands met hem wou praten…
Gelukkig kost het niet veel tijd om zulke dingen alsnog op te pikken, en – wat nog fijner is – dat soort nieuwigheden veranderen weinig tot niets aan de kern van mijn landje. Aan de essentie. Er moet héél wat gebeuren wil Nederland niet meer multicultureel, westers of irreligieus zijn als ik terugkom. Godzijdank.
Ik woon nu in Polen, maar niet omdat ik niet van Nederland hou. Ik had een verhuizing naar Diemen nodig om de Brabander in mij te ontdekken, en evenzo leer ik Nederland hier beter kennen en waarderen.
Voorafgaand aan dit avontuur leek mij negen maanden in Wrocław meer dan genoeg, maar nu ik daarvan al bijna drie maanden achter de rug heb… Het gaat maar door, en door, en door. Een pauze-knop, dat heb ik nodig. Om alles om mij heen af en toe even stil te kunnen zetten en de tijd te nemen in plaats van er als een dolle achteraan te moeten rennen. Dat zou fijn zijn.