katten

Opeens was ze daar. Miauwend, in de achtertuin van mijn ouders. Zonder halsbandje, zonder chip, niets. Een poes.

Een naam kreeg ze niet. Wel eten, stiekem. We wisten donders goed wat er zou gebeuren als ze op de volières zou springen. Als ze ook maar héél even verlekkerd zou kijken naar de vogels daar.