Afgelopen weekend was ik voor mijn doen verbazend dichtbij huis op vakantie. Een paar trainees wilden namelijk een weekendje weg organiseren, en wie ben ik om daar “nee” tegen te zeggen? Dus tegen de tijd dat de bestemming eindelijk bekend gemaakt werd – Overloon – had ik al volmondig “ja” gezegd… Tja.
Toch bleef ik positief. Een retourtje Overloon is een stuk duurzamer dan een vakantie via Eindhoven Airport en het leek mij ook een goede gelegenheid om een aantal trainees wat beter te leren kennen. Bovendien gebeuren er bij dit soort groepsuitjes altijd, gegarandeerd, dingen waarvan anderen later zeggen: “Was ik dáár maar bij geweest…” Dus kun je er maar beter gewoon bij zijn.
Eenmaal in Overloon had ik al snel het idee dat ik een beetje buiten de boot viel. De groep bleek bovengemiddeld rumoerig te zijn, gesprekken waren moeilijk te volgen, ik was moe… En het nieuws van de dag ervoor, dat ik iets minder mocht gaan werken, bracht me op dat moment niet de ontlading waar ik op gehoopt had, maar juist nog meer gepeins.
Kortom: ik had veel aan mijn hoofd.
Maar op zaterdagavond zouden we naar de kermistent gaan en daar móést en zóú ik bij zijn. Dit liet ik niet aan mijn neus voorbijgaan. Ik stemde er mijn hele dag op af: deed het overdag rustig aan en ging ’s middags zelfs een paar uur op bed liggen, zodat ik ’s avonds genoeg energie zou hebben om te gaan stappen.
En zo geschiedde. Mijn eerste Oost-Brabantse kermisavond werd een feit. Vol KPJ-flashbacks: bier dat rijkelijk vloeide, een heus Boer-zoekt-Vrouw-koppel en het soort muziek waar de gemiddelde hipster onpasselijk van wordt.
En ineens, net toen ik dacht dat het niet beter kon worden, schalden uit de boxen de eerste tonen van een nummer waar ik al bijna twee jaar naar op zoek was. Mijn allereerste favoriete Zumba-liedje, uit de tijd dat ik nog maar net begonnen was bij Agnieszka.
Er zijn een paar dierbare nummers uit mijn EVS-periode waarvan ik de titel nog steeds niet heb weten te achterhalen, en dit was er één van. Het enige stukje tekst wat ik ervan verstaan heb, is namelijk “yeah, yeah, yeah!”… En dat is niet bepaald een originele zin in liedjesland. Wat niet wegneemt dat ik die aanwijzing toch aan een oud-huisgenootje gegeven heb, omdat zij nog in Wroclaw woont en nu Zumba-lessen volgt in de Sky Tower. Wanhopig, ik weet het, maar ik wou dit liedje zó graag nog eens horen…
“Hoe heet dit nummer?!” schreeuwde ik dan ook licht panisch in het oor van degene die naast mij stond.
“Shut up and dance!”
“…Sorry?”
“SHUT UP AND DANCE! Zo heet het.”
Ik glimlachte van oor tot oor. Shut up and dance. Niet nadenken, niet piekeren, niet kijken naar wat anderen doen, maar gewoon zwijgen en dansen. Verdomd als het niet waar is: soms is dat echt de aller-, allerbeste oplossing.
Dus hield ik mijn mond en danste de sterren van de hemel.
(Trouwens, nog even over dat “yeah, yeah, yeah!”… Dat komt er dus helemaal niet in voor! Precies waar ik dácht “yeah, yeah, yeah!” te horen, zingen ze in werkelijkheid de titel van het nummer. Tja…)