Mijn laatste Random Acts of Kindness waren eigenlijk helemaal niet zo willekeurig.
Een blogpost hoort namelijk maar één onderwerp te hebben. Dus als ik een bericht over cadeautjes kopen schrijf, dan moet daar eigenlijk een soortgelijke RAK bij. Een andere RAK zou een hoop vragen oproepen, en de tekst een stuk langer maken.
Daar komt nog eens bij dat ik mijn blogposts, tijdens deze 40 Dagen Bloggen, ruim van tevoren inplan.
Van dat “random” gehalte blijft dus verdomd weinig over.
Terwijl dáár nou juist een bepaalde charme van uitgaat. Van het zomaar iets vriendelijks doen. Niet met voorbedachte rade.
En dus liet ik vandaag het toeval bepalen welke RAK ik uit moet voeren.
Random Act of Kindness: Glimlach naar alle mensen die je op straat tegenkomt.
In mijn hoofd zag dat er heel leuk uit. Een paar vrolijke ritjes op de fiets. Verraste blikken. Mensen die spontaan terug lachen. Zonnetje erbij. Dat idee.
In werkelijkheid waait het zo hard, dat het me moeite kost om te glimlachen. Mijn gezicht schiet voortdurend in een “fuck, wat is het koud”-grimas. En om zo min mogelijk wind te vangen, kijk ik liever naar beneden dan recht vooruit.
De mensen die ik onderweg tegenkom, hebben natuurlijk ook last van het weer. De vriendelijke blikken die ik (desondanks) weet te produceren, worden lang niet altijd opgemerkt.
Tsja. Op goed geluk iets doen, valt soms wat minder goed uit. En niets is zo “random” als de realiteit.
Vandaar dat de komende Random Acts of Kindness soms wat meer, en soms wat minder willekeurig zullen zijn. Ik vind het belangrijker om de uitdaging vol te houden. Vriendelijk te zijn. En een beetje realistisch te blijven.