Primeurs

Mijn 2015 zit boordevol primeurs.

Echt, ik kan geen enkel jaar bedenken waarin er méér veranderd is. En dat voelt goed, al is het soms ook hartstikke vermoeiend.

Een aanzienlijk deel van die primeurs vindt namelijk plaats na zonsondergang.

‘Een nacht overslaan’, bijvoorbeeld. Of wat te denken van deze: ‘Met zijn tweetjes twee flessen wijn wegtikken en dan nog gaan stappen’. Een fantastisch idee, niet?

‘In een damestoilet de haren van een kotsende vriendin uit haar gezicht houden.’ …Niet, dus.

Een stuk minder heftig: ‘om kwart voor negen ‘s avonds naar de supermarkt rennen om één Magnum te kopen’. Op zich niet zo vermoeiend, maar een uur later lag de verpakking in de prullenbak en stond ik op het punt naar een feestje te gaan. De Magnum, en mijn voornemen om die nacht op tijd te gaan slapen, waren spoorloos verdwenen.

Trouwens, de primeurs die overdag plaatsvinden kunnen evengoed slopend zijn.

De training in Oekraïne bijvoorbeeld. Na een paar dagen vol nieuwe indrukken zat ik er zodanig doorheen dat ik bijna een volle dag in bed bleef liggen.

En voor het eerst – wéér een primeur – Borjomi dronk: het Georgische bronwater dat zo gezond moet zijn dat het bijna overal tegen helpt.

(“Het is te laat voor Borjomi”, zeggen ze in Oekraïne, als iets echt niet meer te verhelpen valt. In mijn geval was het gelukkig niet te laat. Al zal de bedrust daar ook wel een steentje aan bijgedragen hebben.)

En dan zijn er nog de primeurs die zich niet in de buitenwereld afspelen.

Dingen die ik dit jaar voor het allereerst bedenk, leer of voel. Nieuwe inzichten. En geloof me: dat kan ook zwaar zijn.

Het schijnt dat je hersenen zich niet meer verder ontwikkelen na je vijfentwintigste levensjaar. Je kunt daarna nog een heleboel leren en onthouden, maar het ‘frame’ is klaar. Dat zou kunnen verklaren waarom die primeurs zoveel energie kosten, en dat ik soms – zelfs na lang nadenken – niet zeker weet waar en hoe ik ze plaatsen moet.

Wat ik wél zeker weet is dat ik er nog steeds geen spijt van heb dat ik aan dit avontuur begonnen ben.

Wat niet wil zeggen dat alle primeurs positief waren: ik ben bijvoorbeeld niet eerder zo vaak geconfronteerd met racisme en homofobie. Dat soort dingen maak ik hier ook mee, en ook die indrukken probeer ik een plek te geven. Al is het maar om te bedenken hoe ik er tegenin kan gaan.

Mijn beste primeur van 2015, tot nu toe, vond afgelopen week plaats, tijdens mijn EVS mid-term meeting in het middeleeuwse stadje Toruń.

De hele week stond in het teken van zelfreflectie, plannen smeden voor de toekomst, en andere serieuze en minder serieuze zaken. Maar bovenal was het een week van eenheid. Eenheid in mijzelf – puzzelstukjes die op hun plaats vielen – maar ook eenheid in de groep. Het gevoel één groep te vormen, zonder buitenbeentjes.

Al met al een ervaring om nooit te vergeten, en eentje die zich hopelijk – ook na 2015 – nog vaak herhaalt.