Respect voor al die medebloggers die zich keurig netjes aan hun blogkalender houden.
Het lukt mij niet. :/
Daar heb ik honderdvierentwintig redenen en smoesjes voor. De twee voornaamste – het bezoek van mijn sister from another mister, en mijn zoektocht naar werk – komen in deze en de volgende blogpost aan de orde.
“Een zusje dat geen zusje is? Leg eens uit?” Toen ik Europees Vrijwilligerswerk deed in Polen (in 2015-2016), had ik een ontzettend leuk kamergenootje. Zij is in die negen maanden tijd uitgegroeid tot méér dan mijn beste vriendin. Als we lesbisch zouden zijn, waren we inmiddels getrouwd. Dat idee. Maar helaas, we zijn niet lesbisch. En in plaats van “happily ever after” in hetzelfde huisje, wonen we nu zo’n 2000 kilometer bij elkaar vandaan. Toch lukt het ons vooralsnog om elkaar minstens één keer per jaar te zien – deze zomer zelfs twee keer – en dat is zó fijn!
Vorig jaar zocht ik haar op in haar thuisland, Macedonië. Nu kwam zij naar hier. Omdat Macedonië erg bergachtig is, leek het mij leuk om te beginnen met een paar dagen Zuid-Limburg. Het meest “bergachtige” wat Nederland te bieden heeft. En ja, die vergelijking is lachwekkend, en een tikje triest, maar zo heeft ze ons land wel weer een stukje beter leren kennen.
Over lachwekkend gesproken: wij zouden best een komisch duo kunnen vormen, à la Laurel & Hardy. Zij is klein en tenger, en ik ben lang en wat “Hollandser” (lomper?) gebouwd. We vinden het allebei leuk om met die verschillen te spelen. Zo ga ik op een paar foto’s expres belachelijk ver door mijn knieën, zodat zij minder klein lijkt.
De eerste dag maakten we (= zij & ik & mijn ouders) een lange wandeling in en rond Valkenburg. Het weer was die dag zo wisselvallig als het maar zijn kan. Volgens de weersvoorspellingen zou het droog blijven, maar we begonnen de wandeling met (en in) een flinke regenbui. Vervolgens was ’t urenlang bewolkt, met af en toe wat druppels, en ’s middags brak de zon door. Met als klap op de vuurpijl een prachtige zonsondergang onderweg naar onze Airbnb in Sint Geertruid, maar daar zijn helaas geen foto’s van.
In Valkenburg kun je trouwens prima eten (en drinken) bij Brasserie America. Ook glutenvrij. Mijn ex-roomie heeft coeliakie, dus glutenvrij eten is een must. Mijn moeder en ik hebben van tevoren uitgebreid onderzocht waar we zoal terecht konden, en “zelfs” in Valkenburg bleek er een betrouwbaar adresje te zijn.
(Met dat “zelfs” bedoel ik dat Valkenburg nou niet echt een hippe, vooruitstrevende, ja-wij-zijn-volledig-op-de-hoogte-van-alle-moderne-dieetwensen uitstraling heeft. Om één van onze buurmannen op het terras te quoten, “hier komen veel vijftigers”. Tja. Maar goed. Ik had die ochtend een routeboekje van Natuurmonumenten uit mijn kast gepakt, dus jong en hip voelde ik mij die dag sowieso al niet…)
De tweede dag reden we naar Maastricht. Op internet is een gratis wandelroute te vinden, en die bleek erg mooi te zijn. Al hebben wij er op een gegeven moment de brui aan gegeven, want het begon hard te regenen. Ook zijn we even van de route afgeweken om Boekhandel Dominicanen te bekijken (een prachtige boekenwinkel), en te lunchen bij Minckelers (gigantische porties, maar erg lekker, én 100% glutenvrij voor wie dat wil of nodig heeft).
Tegen het eind van de middag dropten mijn ouders ons in Breda. Onze uitvalsbasis voor de rest van deze “staycation/vacation”.
Zo hebben we een film gekeken bij Belcrum Beach, en stiekem-niet-zo-stiekem een bezoekje gebracht aan hun maffe buren (het terrein van STEK). Ook heb ik voor ’t eerst sinds ik in Breda woon, bij een plaatselijke McDonald’s gegeten. Sterker nog: niet één, maar twee keer! Dankzij de glutenvrije hamburgers. (Of ik nu fan ben van McDonald’s? Neuh, nog steeds niet.)
En ik ben ein-de-lijk weer eens uitgegaan in Breda! 😀 Om te bewijzen dat we het stappen anno 2019 nog steeds niet verleerd zijn. En we kunnen opgelucht ademhalen, want we hebben flink gedanst, het tot sluitingstijd volgehouden, en de volgende dag waren we prima in staat tot een bezoekje aan Den Haag en Scheveningen. (Dikke oogjes? Ja. Dikke pret? Dat ook.)
We zijn ook nog bij opa en oma langsgeweest, samen met mijn broer en zijn vriendin. Ik vind het telkens weer mooi om te zien dat mijn echte familie en mijn “sister from another mister” erg geïnteresseerd zijn in elkaar. Lol hebben samen. Net zoals ik het fantastisch vind hoe haar familie mij elke keer met open armen ontvangt. (De vraag “kako si?” – hoe gaat het? – heb ik al zo vaak gehoord, dat ik ‘m inmiddels zelf ook kan stellen. Macedonisch voor dummies, zeg maar.)
Tel daar nog een middag sporten & zwemmen & sauna bij op, plus een souvenir/shop-ronde in Breda, een heleboel afleveringen van Girls, een belachelijk vroeg (06u10) afscheid op het station van Breda, en twee dagen om van dit alles bij te komen, en je hebt alvast één verklaring te pakken waarom het op mijn blog de afgelopen weken wat rustiger was dan ik zou willen… 🙂
Wat leuk en mooi, zeg! Tof dat je vrijwilligerswerk hebt gedaan. Lijkt mij later ook leuk om te doen.
Mijn beste vriendin is een paar jaar geleden verhuisd naar Dublin, dus wij zien elkaar ook meestal maar een keer per jaar, helaas. Zij voelt ook als een soort zus voor mij.
Je hebt je vermaakt daar gaat het om. Jammer van je blogschema maar allicht kan je nog wat dingen schrijven over je dagjes weg? Waarom de Dominicanen op ieders verlanglijstje moet. Iets uitgebreider over je zus en wat ze nu doet. Waar je heen moet in Valkendburg en Maastricht, waarom die wandeling echt geweldig is en iedereen die moet lopen (is ie te fietsen?). Hoe je het voor elkaar krijgt je zus toch elk jaar te zien dus over sparen, plannen en waar je je hotel boekt en zo.
Zo tof dat jullie elkaar nog jaarlijks blijven zien!
Je zal er ongetwijfeld van genoten hebben.
Dat heb ik zeker! 😀 Onze volgende reünie staat nog niet gepland, maar we hebben al wel een tof idee: elkaar ergens halverwege treffen, bijvoorbeeld in Boedapest.
Wat leuk, zo’n bonuszus! En het klinkt alsof jullie heerlijke dagen hebben gehad. Dat daar een beetje Nederlands weer bij zat, tja, dat hoort er dan bij toch?;)
Ja, precies! Anders zou ze misschien gaan denken dat we stiekem naar Frankrijk gereden zijn ofzo… 😉