Tot nu toe ben ik in zeventien landen geweest. Zeventien, waarvan acht voor het eerst in de afgelopen drie jaar. Kroatië is het laatste land op mijn lijstje, nummer 17. Toegevoegd in september 2014 – meer dan een jaar geleden… Noem me verwend, of verslaafd, maar ik vind dat te lang geleden. Dus toen ik een paar weken geleden de vraag kreeg of ik een cursus wou volgen over democratie, in Oekraïne(!), nam ik die mogelijkheid met beide handen aan. En vandaag is het zover!
Oekraïne wordt dus – compleet onverwacht – land nummer 18, maar in een aantal opzichten wordt het nummer 1. Het eerste land waar ik zonder paspoort niet binnenkom. (Voorheen had ik aan mijn Nederlandse identiteitskaart genoeg.) Het eerste land waar ik het schrift niet kan lezen. (De taal niet begrijpen, oké, maar niet kunnen lezen… Brrr.) En het eerste land waarbij ik het reisadvies van Buitenlandse Zaken toch maar even opgezocht heb. (Voor een paar provincies in het oosten van het land geldt een negatief reisadvies, maar wij gaan naar Chernivtsi, in het westen.)
Ik moet eerlijk bekennen dat een bezoek aan Oekraïne niet bepaald bovenaan mijn verlanglijstje stond. Vooral de lange en trage reis naar onze bestemming – 20 uur in een bus – staat me flink tegen. En al die uren leiden niet naar een zonovergoten vakantiebestemming, maar naar een cursus in herfstachtig, koud weer.
Toch heb ik er ook zin in. Om op reis te gaan met drie goede vrienden. Om nieuwe dingen te ontdekken. Andere mensen te leren kennen. En een nieuw land op mijn lijstje te zetten.