Doodnormale vragen kunnen ineens heel bijzonder worden.
“Mag ik een euro van je?”
Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar mij wordt die vraag regelmatig gesteld. (Het kan ook “twee euro” zijn, of “wat geld”, of “van u”, maar goed, de essentie blijft hetzelfde.) Toen ik in Utrecht werkte, kwam ik die vraag zelfs zo vaak tegen dat ik een quotum invoerde. Ik stak aan het begin van de maand zes losse euro’s in mijn jaszak en daar moest ik het mee doen. Zes euro per maand voor daklozen, straatmuzikanten, drugsverslaafden, collectanten en andere bedelaars. Op die manier hield ik mijn portemonnee én mijn karma tevreden.
Inmiddels haal ik dat quotum al jaren niet meer, maar dat ligt aan het aantal afnemers, niet aan mij. De weinige bedelaars die ik onderweg tegenkom, weten mij namelijk nog steeds donders goed te vinden.
Dus toen ik vanmiddag bij het station werd aangesproken, vond ik dat helemaal niet vreemd. Pas toen ik zag wie mij aansprak, werd ik wakker.
“Mag ik een euro van je?”
Voor mij stond een jongen van een jaar of veertien. Netjes gekleed, hippe schooltas op zijn rug, kapsel in een keurige zijscheiding… Geen type dat geld nodig lijkt te hebben.
“…Waarom?” bietste ik dan ook terug, nog enigszins verward door het hele tafereel.
“Ja, ik heb honger en ik heb mijn eten thuis laten liggen.” Zijn stem klonk hees en zijn ogen stonden op vier uur ’s nachts. Wat helemaal niet erg hoeft te zijn – welkom in het puberleven – maar het viel me nu toch op.
Ondertussen begonnen mijn hersenen langzaam op stoom te komen. Zou het een opdracht van school zijn? Staan zijn vrienden ons van een afstandje te begluren? Heeft ‘ie niet méér hulp nodig dan die ene euro? Is er misschien een verborgen camera in de buurt? Zal ik hem die euro geven, of niet? Heb ik überhaupt kleingeld bij?
Terwijl mijn hand in mijn tas verdween, zei de jongen: “Als u geen geld heeft, hoeft u het niet te geven hoor.”
Waarop ik een lach niet kon onderdrukken. “Goh, dat is fijn!”
In mijn portemonnee bleek genoeg kleingeld te zitten, en aangezien de jongen me aan het lachen had gemaakt en ik mijn schooiquotum voor september sowieso niet zou halen…
Hij nam mijn euro zonder blikken of blozen in ontvangst en stoof het station in. Geen bedankje, geen verdere uitleg, geen Bekende Nederlander, niks.
Wel een hoop reuring voor een euro.