Vandaag het tweede deel van de serie “Waarom het hier zo stil was de afgelopen tijd”. In deel 1: het bezoek van m’n bonuszus.
Vandaag wil ik het hebben over mijn zoektocht naar werk, hoe het daarmee staat, en waarom die waarschijnlijk nooit van mijn levensdagen echt ten einde gaat komen. (Shit.)
Maar eerst, wat gaat er goed?
- Via Unbabel vertaal ik sinds een paar weken regelmatig wat e-mails van het Engels naar het Nederlands. Het werk is zó geestdodend dat ik het meestal al na een kwartiertje voor gezien houd. Maar het biedt wel een (interessant & triest) kijkje in de klantenservice-keuken van een paar grote multinationals. En wat geld: +- 18 euro per week. Dat wordt op mijn PayPal-rekening gestort, en daardoor wordt mijn Netflix-abonnement (dat via PayPal loopt) nu niet meer van mijn betaalrekening afgeschreven. Alle beetjes helpen!
- Ik heb vanaf 6 september zes weken lang (of kort?) een betaald klusje. Voor vier uur per week, dus ook daar ga ik niet van rond kunnen komen, maar ‘iets’ is beter dan ‘niets’. En ik heb, door niet meteen akkoord te gaan met het uurloon, 120 euro extra in de wacht kunnen slepen, wat ik op zich best stoer vind. 🙂
- In oktober mag ik vijf dagen als junior trainer aan de bak. Dat weet ik al maanden, maar toen was oktober nog héél ver weg. Inmiddels zijn de voorbereidingen in volle gang, en hoef ik ook niet meer zo héél lang te wachten tot dat geld eindelijk op mijn rekening staat.
- Woensdag mag ik ergens op gesprek komen. Dat wil nog niks zeggen – ik ben al drie keer eerder ergens op gesprek mogen komen, zonder resultaat – maar toch. Liever dat, dan niet eens bij de eerste selectie zitten.
Je ziet, ik heb de afgelopen tijd niet stilgezeten. Dat kan ook niet, want de bodem van mijn spaarrekening komt in zicht. En het laatste wat ik wil, is in de bijstand terecht komen.
Het gaat vooruit, maar al met al vind ik deze zoektocht enorm frustrerend. Omdat ik nog steeds niet goed onder woorden kan brengen wat ik nu eigenlijk zoek. Ik heb het onderzocht, en opgeschreven, en ik heb er een idee bij, en het voelt goed, en het klinkt in mijn hoofd allemaal best logisch, maar ik krijg het mijn strot niet uit.
En als ik niet kan uitleggen wat ik zoek, hoe kunnen andere mensen mij daar dan bij helpen?!
Natuurlijk zou ik ook zomaar iets kunnen gaan doen. Om maar weer bezig te zijn, en geld te verdienen. “Als je wilt werken, kun je werken.” Alleen, ik ben nu al een paar keer afgewezen voor hele toffe functies, omdat ik te weinig relevante werkervaring heb. En hoe langer ik werk blijf doen dat niet aansluit op het werk dat ik wil doen, hoe moeilijker het wordt om die overstap te maken.
Nog een reden dat ik ervan baal dat het werk dat ik zou willen doen, wel ergens in mijn hoofd zit, maar dat ik dat niet helder kan verwoorden. Zelfs als ik het op papier zet, komt het al snel absurd over.
Tegen het einde van mijn traineeprogramma had ik een indrukwekkend Persoonlijk Ontwikkelingsplan. Maar als ik ernaar keek, voelde ik mij vreemd. “Dit lijkt verdomd veel op mij, en het klopt wat hier staat, maar dit ben ik niet.” Totale dysforie.
Inmiddels weet ik dat dit deel uitmaakt van mijn persoonlijkheidstype. (Ik ben een rasechte INFP.) En dat het idee van één enkele “roeping” razend populair is, maar dat er ook genoeg mensen zijn zoals ik. Met uiteenlopende interesses en passies. Misschien komt dat vreemd over, of besluiteloos, maar dat is het niet.
Het zou mijn leven echter wel een stuk makkelijker maken, als ik dit gewoon vloeiend mijn strot uit zou krijgen.
Tips?
Pingback: Wendy heeft een nieuwe baan! (En een heleboel twijfels.) | Wendy Weet Waarom
Ik ben ook INFP dus ik snap je! Wat bij mij het probleem is: ik vind veel dingen interessant, maar om daar nu dag in dag uit mee bezig te zijn? Daarvoor is de interesse niet groot genoeg ofzo. Ik ben jaloers op mensen die zeggen “zo, ik word arts” omdat dat hun passie is, omdat ze zich gewoon niet in een ander beroep zien.
Ik heb niet direct tips, vrees ik. Open sollicitaties willen nog wel eens werken, je hoeft niet altijd naar een concrete job te solliciteren daarbij. Gewoon een bedrijf dat je aanspreekt is al een eerste stap. Oké, misschien wel een tip dus :). Ik vind het vooral heel dapper dat je blijft geloven in iets dat bij je past – het bestaat zeker.
Oja, daar ben ik ook echt jaloers op. Van die mensen die in de wieg gelegd zijn om … te worden, en die dan gewoon in één rechte lijn op dat beroep afstevenen.
Open sollicitaties heb ik ook al geprobeerd, maar vooralsnog zonder succes. Al wordt het misschien tijd voor een tweede ronde open sollicitaties, dus toch bedankt voor deze reminder / tip! 🙂
Zou je dit juist niet leuk vinden, al die veelzijdige klusjes? Dus wat je nu een beetje doet? Alleen dan tegen iets meer geld (goed onderhandeld trouwens!) En afgewezen worden is rot, met de druk van een leeglopende spaarrekening alleen maar rotter, dus ik begrijp helemaal waar je gevoel vandaan komt. Laat je niet ontmoedigen, er ligt iets moois op je te wachten, daar ben ik van overtuigd 🙂
Dankje! 😀 De druk wordt inderdaad alsmaar hoger, dus dat helpt ook niet bepaald bij het ordenen van al die gedachten. Maarreh, ik overweeg inderdaad om mezelf in te schrijven bij de KvK, zodat ik inderdaad diverse klusjes op kan pakken, op een grotere schaal. 🙂 Al zou ik er dan wel graag een parttime baan naast hebben, zeker in het begin, voor de (financiële) zekerheid.
Moeten al die dingen in een job zitten? Of kan je een aantal dingen vinden in hobby’s buiten het werk zodat je wel de voldoening er in vindt?
Ik wens je in ieder geval opdrachten waar je je helemaal goed in voelt.
Dankjewel! 🙂 En nee, het hoeft niet allemaal in één job te zitten. (Stel je voor.) Maar het probleem is, waar geef ik dan prioriteit aan? Laatst vroeg iemand op de fitness mij bijvoorbeeld “wat voor werk zoek je?”. Toen stond ik echt met een mond vol tanden. Want ik ken haar verder niet, dus ik weet niet wat – van alle mogelijke antwoorden – het beste bij haar en haar netwerk past. En ik ga ook geen monoloog van een half uur op haar afvuren. XD Dus toen heb ik maar gezegd dat ik het zelf nog niet zo goed weet. Om daar vervolgens keihard van te balen. Want ik weet het wel degelijk, alleen krijg ik dat dus nog steeds – als puntje bij paaltje komt – niet goed verwoord.
Leuk dat er allerlei klusjes op je pad zijn gekomen, heel herkenbaar. Alvast veel succes met het gesprek. Hopelijk lukt het je om alles goed te verwoorden. Iemand zei laatst tegen mij: je hoeft echt nog niet alles te kunnen wat ze vragen. Het gaat er vooral om dat je ze overtuigd dat je het heel graag wil doen. (Echt zo’n bluffende mannenuitspraak vind ik het, maar er zit wat in denk ik…)
Dankje! En daar zit zeker wat in, hahaha! 😀
Helaas geen tips, maar ik vind het wel heel mooi om zo’n inkijkje in je hoofd te krijgen. Ik kan ook heel goed vertellen wat ik leuk vind en goed kan, maar daar dan een baan bij bedenken? Ik ben nu nog niet in die fase, maar als ik daar kom, vind ik dat nog een hele spannende.
Ik wens je veel sterkte in de zoektocht. Al die afwijzingen kunnen ook zó demotiverend werken.
Dankje! 🙂 Afgewezen worden werkt inderdaad demotiverend, en het brengt me nóg meer aan het twijfelen. “Misschien moet ik toch iets anders proberen? Want dit werkt blijkbaar niet…”