Als het bewoonbare aardoppervlak eerlijk verdeeld zou worden over de wereldbevolking, hoeveel ruimte is er dan voor jou? Hoeveel vierkante meters zou je dan gerust mogen claimen?
De afgelopen week heb ik meerdere gesprekken gevoerd die eigenlijk allemaal om deze ene vraag draaien, dus ben ik eens op onderzoek uitgegaan.
Hoeveel mensen zijn er op de wereld?
Even snel googelen “hoeveel mensen zijn er op aarde” geeft als antwoord 7,674 miljard. Volgens de Verenigde Naties zaten we in 2019 al aan de 7,7 miljard en als je de vraag in het Engels aan Google stelt (“how many people on earth”) krijg je als antwoord 7,9 miljard. Of 7.9 billion, om precies te zijn. 😉
Ik vind mezelf geen wetenschapper – ook al heb ik een universitaire opleiding afgerond – en dit is al helemaal geen wetenschappelijk onderzoek, dus laten we gewoon even uitgaan van die 7,7 miljard.
Als je een touw zou maken dat 7,7 miljard centimeter lang is – dus één centimeter voor ieder mens – dan past dat touw bijna twee keer om de wereld.
Waar kunnen die mensen wonen?
Oké, dus we moeten de aarde delen met een heleboel mensen.
Ik hoop dat je het met me eens bent dat ieder mens gelijk is. Dat iedereen dus in principe recht heeft op evenveel ruimte. Niet meer en niet minder. En dat we moeilijk van elkaar kunnen verwachten dat we midden op zee gaan wonen, in gortdroge woestijnen, op gletsjers, en op steile besneeuwde bergwanden.
Dus dan is de volgende vraag, hoeveel van het aardoppervlak is bewoonbaar?
Je snapt vast wel dat “bewoonbaar” nogal een vage term is. Want wanneer is een plek bewoonbaar? En wanneer niet?
Daarbij kunnen we onbewoonbaar gebied soms bewoonbaar maken. Denk bijvoorbeeld aan Flevoland, en de kunstmatige eilanden bij Dubai. En bewoonbaar gebied kan verloren gaan, door klimaatverandering, overstromingen, kernrampen, enzovoorts.
En we kunnen de hoogte in. Flats bouwen.
Maar goed. Ongeveer 30% van het oppervlak van onze planeet bestaat uit land, de rest uit zeeën. En van die 30% is ongeveer 70% bewoonbaar. Dus dat is maar 21% van het totale oppervlak.
En van dat bewoonbare land gebruiken we nu de helft voor landbouw. De andere helft bestaat uit bosgebied (37%), heide en graslanden (11%), zoetwatergebied (1%), en de resterende 1% is voor dorpen, steden, straten en andere menselijke infrastructuur.
Verrassend, niet?
Hoeveel vierkante meter is er voor mij?
Wij mensen hebben landbouw, bossen, graslanden en zoetwatergebieden nodig om te kunnen leven. De verdeling van de bewoonbare grond kan ongetwijfeld beter, maar dat is een vraagstuk waar ik mijn vingers niet aan ga branden.
Stel dat we de natuur op (of in?) het bewoonbare land ongemoeid zouden laten – ja, laten we dat doen – en de rest – ongeveer 10% van het totaal – eerlijk zouden verdelen over alle mensen die nu op aarde leven. Dat is dus inclusief landbouwgrond en infrastructuur. (Je mag zelf bepalen of je schapen gaat houden of een moestuintje begint.) Hoeveel ruimte hebben we dan?
10% van het aardoppervlak = 51.010.000 km2
51.010.000 km2 / 7.700.000.000 mensen = 0,0066 km2 p.p.
0,0066 km2 = 6600 m2 = een lap grond van
+- 80 x 80 meter
(De reden dat ik deze berekening erbij zet, is niet om indruk te maken, maar om het jullie makkelijker te maken de boel na te rekenen. Ik heb taalwetenschap gestudeerd, lieverds. Capiche?)
80 bij 80 meter, all-in
Voor de gemiddelde jonge Nederlander – mezelf inclusief – klinkt 80 bij 80 meter als een enorme, onbetaalbare luxe. Een lap grond zo groot als een voetbalveld.
Toch is het niet veel.
Op die 6600 vierkante meter zou je namelijk bijna zelfvoorzienend moeten leven, als je echt wil dat er voor iedereen op de wereld evenveel plaats is.
Ik denk trouwens wel dat dat kan, in theorie. Volgens mij is het mogelijk om best comfortabel en zelfvoorzienend te leven op (minder dan) 6600 vierkante meter per persoon. Helemaal als we samenwerken met anderen.
Het lijkt me dus (nog) geen hopeloze missie. Maar het vraagt wel om een radicaal andere manier van leven. Voor de meesten van ons.
Er is 6600 vierkante meter bewoonbaar land beschikbaar om jou van álles te voorzien. Natuurlijk zijn er ook grondstoffen die uit onbewoonbaar gebied gehaald kunnen worden, maar qua bewoonbaar land zouden we het met die 6600 vierkante meter per persoon moeten doen. Eigenlijk.
En iemand die niet zelfvoorzienend kan of wil leven, zou tevreden moeten zijn met heel wat minder dan die 80 bij 80 meter.
Als je “jouw” landbouwgrond en infrastructuur volledig aan anderen overlaat, houd je volgens mijn berekening namelijk maar zo’n 26 vierkante meter over.
Ik ga er nu even van uit – zie de gegevens over de verdeling van bewoonbare grond – dat 50/51ste deel nodig is voor landbouw, en dat er dus maar 1/51ste deel van die 6600 vierkante meter overblijft voor wonen én infrastructuur. Dat is 129 vierkante meter.
Als we daarvan 80% reserveren voor infrastructuur, dan blijft er ongeveer 26 vierkante meter over. (Hoe minder zelfvoorzienend je bent, hoe meer straten en winkels je nodig hebt. Maar die 80% is een schatting.)
Oplossing voor de woningnood?
Volgens mij is 26 vierkante meter nog steeds te doen, voor één persoon.
Helemaal als je bedenkt dat ik de mogelijkheid om boven elkaar te wonen, niet meegerekend heb.
Ook zouden we onze leefruimte “eerlijk” kunnen vergroten door met anderen samen te leven, (nog) meer te recyclen, en onze woon-, infrastructuur- én landbouwgrond beter te gebruiken.
Maar het is zeker geen oneindige vetpot.
Ik dacht dat ik goed bezig was – met mijn 32 vierkante meter op de tweede verdieping – maar als ik de perceeloppervlakte van dit huis (inclusief tuin en gemeenschappelijke ruimtes) deel door het aantal inwoners, kom ik uit op 56 vierkante meter per persoon.
Oei.
Dat ligt nog steeds ruim onder die 129 vierkante meter, maar toch.
Voordat ik deze berekeningen maakte, had ik het idee dat ik “slechts” een zolderkamer huur. Ik zie om me heen hoe vriendinnen steeds grotere woningen kopen, met hun partners, en voel me enigszins mislukt.
Het doet me denken aan een artikel van De Correspondent dat ik laatst las. “Als je gelooft dat iedereen gelijk is, waarom ben je dan zo rijk?”
We willen gewoon te veel.
Genoeg is genoeg
We hebben met zijn allen één planeet om op te leven. Iedereen heeft recht op een plek onder de zon, en die ruimte is er. Maar de meesten van ons willen in een riant vrijstaand huis wonen, niet in een appartementje op vijf hoog.
Die drie dingen gaan niet goed samen.
En ondertussen ziet het er niet naar uit dat de wereldbevolking snel gaat krimpen. Of dat we over een tijdje kunnen verkassen naar een andere planeet.
Nogmaals, dit was geen wetenschappelijk onderzoek.
Maar misschien moeten we eens wat minder op Funda kijken, en wat meer naar elkaar?
En daarmee bedoel ik niet dat we nijdig moeten worden als de buurvrouw wéér een paar gloednieuwe sneakers koopt, een vliegvakantie naar Antalya, en tien kilo wagyurundvlees.
Ik bedoel dat we ons juist minder zouden moeten laten meeslepen door wat we niet hebben, en allerlei andere zogenaamde problemen, zodat we ons kunnen focussen op wat echt problematisch is. En op zaken waar we wel controle op uit kunnen oefenen.
Hoe kunnen we er – ieder voor zich én samen – voor zorgen dat we ons lapje grond onder de sterren behouden? Op een eerlijke manier?
P.S.: Ik heb in tijden niet zo vurig aan een blogpost gewerkt. Maar, zoals gezegd, ik ben geen expert op dit gebied. Opmerkingen, aanvullingen, bijpassend leesvoer enzovoorts zijn dan ook zeker welkom!
Interessant om eens over na te denken!
Vooralsnog heb ik overigens helemaal geen eigen lapje grond, dus ik hou me aanbevolen. 😛
Haha, ik dacht precies hetzelfde. “Een lap grond ter grootte van een voetbalveld?! Oké, kom maar door!” Maar als je woonruimte huurt of ergens inwoont, maak je in wezen ook gebruik van (een deel van) die vierkante meters. Alleen zijn ze niet van jou. En dat is (soms) jammer.