Deze week is het twee jaar geleden dat ik een tattoo liet zetten. Wat is het verhaal achter mijn tattoo? Hoe kijk ik er nu naar? En komt er een tweede?
Het verhaal achter de tattoo
Het idee om een papieren bootje op mezelf te laten tatoeëren, ontstond in 2016. Ik was net terug uit Polen, en had de behoefte om die ervaring om te zetten in iets blijvends. Iets waar ik regelmatig naar zou kunnen kijken en kracht uit zou kunnen putten.
Er waren genoeg momenten die als inspiratie hadden kunnen dienen voor mijn tattoo, maar eentje stak er met kop en schouders bovenuit. De laatste opdracht van de mid-term meeting.
De trainers hadden ons meegenomen naar de rivier de Wisła. Daar introduceerde één van hen het begrip wu wei, een principe uit het taoïsme. Wu wei komt erop neer dat je, om iets voor elkaar te krijgen, soms niets moet doen.
Onze neiging om – als we iets willen bereiken – actie te ondernemen, ons vast te klampen, ergens voor te vechten of tegen de stroom in te gaan werkt regelmatig averechts. Niets doen – loslaten, jezelf overgeven, meebewegen, iets laten zijn voor wat het is – is soms de beste (of zelfs de enige) manier om van A naar B te komen.
Natuurlijk zijn er zat momenten waarop je juist wél moet handelen. (We waren daar in Toruń niet voor niets al een paar dagen bezig met plannen maken voor de toekomst.) Maar de levenskunst die bij wu wei komt kijken, sprak en spreekt mij erg aan.
Na deze introductie zei de trainer dat we allemaal een bootje moesten vouwen, daar (figuurlijk) onze diepste wens in moesten leggen, en het bootje vervolgens moesten laten meevoeren door de rivier.
“Wie van jullie weet hoe je een bootje vouwt?” Iedereen, dacht ik, dus ik stak mijn hand op. Tot mijn verbazing was ik de enige. En niet veel later stond ik aan de helft van de groep te demonstreren hoe je een A4’tje omtovert tot een bootje.
Normaal gesproken vind ik het vreselijk om in de spotlights te staan, maar deze keer vond ik het erg leuk. Het hielp mij in te zien dat ik spotlights best kan verdragen, als anderen iets van mij leren.
Daarbij: ik was stomverbaasd dat niet iedereen weet hoe je een bootje vouwt. Voor mij is het iets wat ik “natuurlijk” weet. Een vanzelfsprekend onderdeel van mijn leven, en van mijn jeugd. Niet dat ik elke maand een bootje vouw (of vouwde), maar toch vaak genoeg om uit het hoofd te weten hoe het moet.
Kortom, die tattoo moest een papieren bootje worden.
En toen?
Tijdens de lange zoektocht naar het “hoe & waar” van mijn toekomstige tattoo, las ik ergens dat het zetten van een tattoo op de door mij gekozen plek – op mijn linkerzij, ter hoogte van mijn hart – veel pijn zou doen. (Je huid is daar namelijk best dun.)
Dus ik had me op het ergste voorbereid, maar het viel me alles mee. Prettig is anders, maar ik hoefde niet tegen de tranen te vechten of op mijn wang te bijten van ellende.
Achteraf gezien heb ik veuls te lang getwijfeld of ik het nu wel of niet zou doen.
Toen de tattoo eenmaal gezet was (door Beertje van Creet Ink), vond ik het zó fijn dat ik er niet meer over na hoefde te denken. Dat het plaatje nu écht bestond, in plaats van alleen maar in mijn hoofd. Inmiddels is die euforie wat weggezakt, maar ik heb nog geen moment spijt gehad van mijn keuze.
Soms denk ik dat de tattoo er beter uitgezien had zonder het groenblauwe water. Maar groenblauw is nog steeds mijn lievelingskleur. En als ik die kleur had weggelaten, zou ik me na een tijdje ongetwijfeld hebben afgevraagd of de tattoo niet mooier zou zijn mét kleur. Dus, het zij zo.
Ik sluit niet uit dat er ooit een tweede tattoo komt. Als er zich weer een mooie reden aandient. Een idee naar me toekomt. Wu wei. 😉
En jij? Wel of geen tattoos?
Mooie filosofie, die wu wei.
Ik vind het een hele mooie tattoo en vooral ook een mooi verhaal erachter. Ik heb zelf geen tattoos en droom er ook niet van. Misschien omdat ik het juiste verhaal nog niet ben tegengekomen?
“Achteraf gezien heb ik veuls te lang getwijfeld of ik het nu wel of niet zou doen.” Dat had ik ook na mijn tattoo. Zo lang nadenken en bang zijn en twijfelen en opzien tegen de mogelijke pijn (viel me ook erg mee) en toen stond hij er en dacht ik dat ik het veel vroeger had kunnen doen :p
Mooie tattoo en mooi hoe je er bij gekomen bent 🙂 Ik vind de kleur er super leuk bij. Ik ben daar zelf vrij chill in. Ik dacht altijd: als ik er spijt van krijg, dan is het zo, dat zie ik dan wel weer.
Ik heb geen tattoos en weet zeker dat ik er ook nooit één ga laten zetten, maar wauw, deze is wel heel erg mooi! Lekker bescheiden, maar prachtig én met een mooie betekenis.
Ik dacht net meteen toen ik je tattoo zag: wauw, wat mooi met dat blauwgroen, daardoor steekt de het bootje juist mooi af tegen de achtergrond. Heel mooi dat er zo’n bijzondere herinnering aan je tattoo verbonden is. Ik wil zelf ook graag een tattoo, maar ik twijfel nog over waar ik hem zou laten zetten.