Mijn kamerplanten kwijnen weg. Één daarvan heb ik maar liefst zeven jaar lang, mijn hele studentenleven, in leven kunnen houden. Ik verdien een gouden plak, een lintje, of toch minstens een eervolle vermelding. Voor die groene vingers dan hè, niet voor mijn studentenleven. Maar goed, dat terzijde. Mijn studentenleven zit erop en mijn planten gaan dood, terwijl de temperatuur buiten steeds verder daalt. Best symbolisch, eigenlijk.
De eerste tekenen werden zichtbaar toen ik terugkwam van vakantie. In Dubrovnik was er nog geen wolkje aan de lucht, maar in Nederland was de herfst toch echt begonnen. Het einde van het jaar kwam in zicht. Vóór de reis stond alles in het teken van afstuderen, en na de reis… Ja, wat eigenlijk? Werken, verhuizen, keuzes maken… Niet bepaald mijn favoriete bezigheden. En ondertussen waren mijn planten ziek geworden. Steeds meer bladeren, ooit glanzend groen, werden bruin en breekbaar.
De herfst manifesteert zich niet alleen buiten, maar ook in mijn kamer en in mijn hoofd. Het wordt tijd om los te laten en op te ruimen. Eén van de drie planten ligt, bij gebrek aan een GFT-bak, al in een vuilcontainer.