Halverwege

Twee weken in Krakau zitten erop; nog maar twee weken te gaan. Hopelijk gaat de tijd vanaf nu iets langzamer, want anders heb ik Krakau straks niet echt leren kennen. Waarschijnlijk kan dat ook helemaal niet, binnen 28 dagen, maar het zou zo tof zijn… Al kan ik gelukkig wel zeggen dat ik hier inmiddels aardig de weg weet in twee verschillende werelden – die van de toerist en die van de inwoner.

In de wereld van de inwoners bleek het vinden van een goede supermarkt veruit de grootste uitdaging, tot nu toe. Waarschijnlijk ben ik op dat gebied hopeloos verwend in Nederland, en daardoor veel te kieskeurig. Maar toch: het winkeltje was te klein, het fruit was niet vers, het personeel gedroeg zich onvriendelijk, of een combinatie van die factoren. Uiteindelijk had ik alle supermarktjes tussen de taalschool en mijn kamer uitgeprobeerd, op ééntje na. Een winkel met lachende kippen op de etalageruit, waar iemand in koeienletters “MEAT IS MURDER” onder geklad heeft. Ik had dus de indruk dat dit een slagerij was, en geen fijne plek. Tot ik een keer met de moed der wanhoop naar binnen gluurde en daar bananen zag liggen. Prachtige gele, grote bananen. Alleluja! Sindsdien is dat mijn supermarkt. Al heb ik er nog geen vlees gekocht…

Als toerist zit ik ondertussen vooral met de factoren ’tijd’ en ‘geld’ in mijn maag. Hoeveel tijd houd ik, buiten de taalcursus en andere verplichtingen (zoals boodschappen doen) om, over om de toerist uit te hangen? Waar wil ik die tijd aan besteden? En hoeveel geld mag het maximaal kosten? Met de antwoorden op die vragen zou ik natuurlijk een prachtig strak tijdsschema op kunnen stellen, maar dan zou ik totaal geen rekening houden met drie belangrijke factoren: het weer, mijn energieniveau en mijn voorkeur op dat moment. Zo heeft de lente vandaag een paar flinke stappen achteruit gezet, naar een gevoelstemperatuur van 1°C, dus blijf ik nu liever binnen. (Al ben ik vanmorgen wel naar de Mariabasiliek geweest om de ceremoniële opening van het altaarstuk te zien. Indrukwekkende basiliek, dat wel, maar de ceremonie stelde niets voor.) Terwijl de temperatuur buiten afgelopen dinsdagavond juist best lekker was. En ik had energie over. Dus besloot ik spontaan om mee te lopen met een macabere rondleiding door het centrum van de stad. Verhalen over geesten, seriemoordenaars, executies en andere lugubere zaken. Fantastisch. Bovendien kom je zo nog eens dingen te weten die zowel de gemiddelde toerist als de gemiddelde inwoner van de stad niet weet. Muhahaha…

Voor morgen staat de marathon op het programma – als toeschouwer dan, hè – en hopelijk ook nog een museum of twee. Bij een aantal musea mag je op zondag namelijk gratis naar binnen: een mogelijkheid die ik niet onbenut wil laten. En volgende week hoop ik, tussen de lessen door, tijd te hebben voor een bezoek aan Kazimierz (de Joodse wijk) en de fabriek van Oskar Schindler (ja, die van Schindler’s List).

Zal ik de stad van haver tot gort leren kennen? Waarschijnlijk niet, maar ik probeer het gewoon.