Als er iets is wat ik de afgelopen dagen geleerd heb, dan is dat het volgende.
Mijn tijd als EVS-vrijwilliger zou weleens de meest bijzondere, vermoeiende, leerzame en verrassende periode uit mijn leven kunnen worden.
Als iemand mij vrijdagochtend in Kraków verteld had dat ik op twee dagen tijd twee keer zou verhuizen, een hele ochtend zou poetsen (uit vrije wil!), minstens tien keer zou denken “ik wil naar huis”, en zaterdagnacht in de rokersruimte van de Czarny Kot (Zwarte Kat) zou zitten met drie Italianen, een Portugees en een meid uit Macedonië, dan had ik die persoon scheef aangekeken en hem voor gek verklaard. Om vervolgens, voor de zekerheid, toch maar terug naar Nederland te vliegen.
Maar gelukkig was er niemand om mij te waarschuwen. En ik leef nog steeds.
Wat ik ook geleerd heb: een dieptepunt kan tegelijkertijd nieuwe mogelijkheden bieden.
Dat dieptepunt bereikte ik gisterenmiddag. Ik zat toen al een hele tijd zonder internet, want mijn huisgenoten konden mij het wifi-wachtwoord niet geven. (Zeiden ze, terwijl ze het druk hadden met elkaar en met Facebook…)
Als gevolg daarvan wist ik bijvoorbeeld niet waar ik precies was en hoe ik in het centrum van de stad kon komen.
Dus besloot ik om dan maar iets te gaan doen aan de hygiënische staat van het appartement. Misschien zou ik me dan iets meer thuis gaan voelen, en zouden mijn huisgenoten merken dat een levend huisgenootje handiger kan zijn dan een virtuele vriend in Verweggistan.
Gepoetst tot de middag, geluncht, en daarna ging ik even op bed zitten om bij te komen. Tot mijn bed instortte.
Ziedaar, het dieptepunt.
Maar gelukkig kreeg ik in deze omstandigheden ineens wél hulp van mijn huisgenoten, en – nog veel belangrijker – uiteindelijk bleek er niets anders op te zitten dan (in ieder geval tot na het weekend) in een nabijgelegen appartement te gaan wonen, bij andere EVS-vrijwilligers die nog een bed over hadden.
Binnen een half uur nadat ik daar aankwam, kreeg ik een kop thee, het wifi-wachtwoord van het huis én een uitnodiging om mee uit te gaan die avond. Er hangt hier een positieve sfeer en ik heb niet de neiging om meteen te gaan poetsen.
Jullie begrijpen: ik wil hier niet meer weg.
De naam van mijn kamergenootje hier, Zorica, kwam mij trouwens bekend voor. Wat blijkt nu: in eerste instantie zou dit mijn appartement worden, en pas later ben ik – om onbekende redenen – in het andere appartement geplaatst. Hopelijk wegen die onbekende redenen niet al te zwaar, want ik heb na de verhuizing niet meer aan vertrekken gedacht.
Gisteravond ben ik met Zorica en een Italiaan naar het bierfestival geweest, vlakbij het voetbalstadion van Wrocław. Toen we daar aankwamen, bleek het festival al leeg te lopen, dus we keerden vrij snel weer terug naar het centrum van de stad. Daar kregen we, in de Czarny Kot, gezelschap van nog twee Italianen en later kwam daar nog een huisgenoot bij.
(Als dit zo doorgaat, spreek ik over een tijdje beter Italiaans dan Pools…)
De nacht was lang, de nacht was gezellig, ik heb goed geslapen en nu schijnt de zon. Dzień dobry, Wrocław!