Ik liet het hier en daar al een beetje doorschemeren, en een paar vertrouwelingen heb ik alles in geuren en kleuren verteld omdat ik het gewoonweg niet voor me kon (en kan) houden. Maar goed. Ik ben dus verschrikkelijk verliefd. Geweest. Of zoiets.
Het begint langzaam door te dringen dat deze crush waarschijnlijk op niets gaat uitlopen, maar sodeju, dat is me toch een portie zuur! Niet zomaar zuur – zoals bij de gemiddelde crush – maar het soort zuur dat past bij halsoverkop, hoteldebotel, geen-enkel-minpunt-kunnen-vinden, dit-zou-verboden-moeten-worden-na-je-zeventiende-verjaardag HARTSTIKKE verliefd zijn.
Het klinkt misschien gek, maar ik voel me alsof ik plotseling een eenhoorn heb gevonden. Zomaar, ineens, pats boem, op klaarlichte dag.
En nu is dat magische wezen verdwenen en moet ik verder met mijn leven.
Terwijl ik al jaren te horen krijg dat ik een dromer ben. Veuls te kieskeurig. Dat niemand aan héél mijn wensenlijstje kan voldoen. “The proof is in the pudding”, “liefde is een werkwoord”, en meer van dat soort wijze raad.
Maar hij bestaat dus, he! Die eenhoorn van mij. Hij bestaat gewoon!
Ik kan het zelf maar amper geloven, maar het is echt zo. Ik heb hem gezien. In zijn ogen gekeken. Met hem gesproken. En er was niks, niks, dat mij niet beviel.
En dat niet alleen. Want bovenop die dingen die op mijn wensenlijstje staan en waar hij – check, check, check – allemaal aan voldoet, bleken we ook nog eens een bijzondere eigenschap met elkaar te delen. We zijn allebei al van jongs af aan slechthorend.
“…Zeg, Disney, zoeken jullie nog een mooi verhaal?”
Helaas maakt deze ontdekking de wijze raad waar ik het eerder over had nog niet minder waar.
Eigenlijk zou ik die mensen het liefst keihard uitlachen. (“Hahahaaaa, en nu jullie, stelletje ongelovigen!”) Maar het feit dat er iemand bestaat die ik in een absurd aantal opzichten aantrekkelijk vind, wil niet zeggen dat die gevoelens ook wederzijds zijn. En dat er gegarandeerd een “en ze leefden nog lang en gelukkig” op volgt.
Ik weet allang hoe het voelt om het zwaar te pakken te hebben, maar dit is duizend-en-één keer zwaarder. Waarom kan dit verhaal, dat bijna te mooi is om waar te zijn, niet gewoon goed aflopen? Of geef ik het misschien te snel op? Is het naïef om te denken dat een sprookjesscenario ook voor mij is weggelegd? Al is het maar voor even? En kan ik ooit nog verliefd worden, of tevreden zijn in een relatie, nu ik weet dat mijn prins Charming echt ergens rondloopt?
Ach ja. Ergens is die wetenschap op zich al ontzettend mooi. En gelukkig zijn de meeste zure appels niet giftig.
Maar toch.
Foto: ‘Sun rays through the trees of Alishan’ door Clément Jacquard, licentie CC BY-NC-SA 2.0
Pingback: Alle jobs die ik tot nu toe heb gehad + wat ik ervan heb geleerd
Ocherm je hebt het te pakken hea? Jammer dat het niet wederzijds is maar wie weet wat er nog op je pad komt.
Ja ik heb/had het GIGANTISCH te pakken. 🙁 En je hebt gelijk. Gelukkig is dit niet het einde van de wereld (al voelt het zo wel een beetje).
O ik zie je mailtje net! Hoera!
Wie weet is hij wel echt een echt asshole die zijn sokken aanhoudt in bed of smakt tijdens het eten ? geen idee of dat helpt. Als er iets is wat ik heb geleerd is dat het in de liefde niet gaat om idealen, maar om wederzijds begrip en dezelfde waarden. En dat kan je jammer genoeg niet forceren. Balen!
Hahahaha, ja dat helpt zeker! 😉 En inderdaad: balen!
Verliefd zijn kan mooi, maar tegelijkertijd ook een van de moeilijkste dingen, zijn. Wel heel bijzonder dat je iemand hebt gevonden die aan daadwerkelijk alle punten voldoet 😉
Haha, ja dat vind ik ook heel bijzonder! 🙂 Als mensen maar lang genoeg tegen je zeggen dat iets niet kan, ga je er vanzelf in geloven. Dus toen ik ineens tóch “Mr Perfect” – die natuurlijk niet perfect is, maar je snapt wat ik bedoel – tegen het lijf liep… Ongelooflijk.
Oh zo jammer. Verliefd zijn kan zo fijn zijn (of dat denk ik toch, ik ben ondertussen al jaren single, dus begin te vergeten hoe het voelt) maar het kan ook veel pijn doen.
Ja precies! Verdomd hoge bergen en diepe dalen. Vooral op deze manier. (Gelukkig hoeft een verliefdheid niet altijd zulke extreme vormen aan te nemen.)
Oh wat mooi, maar tegelijkertijd ook lastig dat je die enorme verliefdheid voor hem voelt. Echt heel verdrietig als de liefde niet wederzijds blijkt, helaas weet ik daar alles van vanuit dates in het verleden. Maar geloof me: er wacht ook op jou een prins op het witte paard. Na vier jaar single zijn durfde ik daar haast niet meer in te geloven. Maar die van mij kwam uiteindelijk ook aandraven 😉 Natuurlijk heb je aan die gedachte op dit moment bijzonder weinig. Maar ik wil vooral zeggen: blijf geloven in de Disney-sprookjes, wat mensen ook zeggen. Er is een prins op het witte paard voor jou die jou net zo leuk vindt als jij hem. Je moet diegene alleen nog zien tegen te komen.
Dankjewel! Ik denk niet dat ik de hoop op een eigen sprookje nu op ga geven, want die zit er behoorlijk goed ingebakken. 😉 Maar het zou inderdaad erg fijn zijn als dat sprookje al begonnen was, of binnen de kortste keren begint. Geduld, geduld…
Zulke crushes zouden alleen maar wederzijds mogen zijn… ik hoop dat er toch nog een kans bestaat. Dit is zo kut.
O, dat vind ik een hele goeie! Dat dit soort crushes je hele leven lang mogen voorkomen, maar alleen als ze wederzijds zijn…
Oh man, wat een ellende! Ik hoop dat de prins zijn witte paard toch nog richting jou laat draven. En als ie dat niet doet, hoop ik dat er snel een nog betere prins voorbij komt.
Haha, een vriend van mij zei ook al: “misschien komt er binnenkort een nóg leukere jongen voorbij”. Maar bij die gedachte gaat er serieus iets mis in mijn bovenkamer. Nóg beter? HOE DAN?! :O 😛
O Wendy. Ik las die titel en ik voelde een Disneyverhaal komen. That sucks, echt. Hier mag je je flink ellendig over voelen, of kwaad, of wat jij ook maar voelt. Het minpuntje dat ik kan bedenken is dat hij niet op je viel, maar dat is natuurlijk wel een erg schamele troost. Ik doe er nog wat wijze raad bij: tijd brengt raad. Dat is wijze raad dubbelop. 😉
Dankjewel! 🙂 Heb je mijn mailtje trouwens ontvangen?