Beste gymleraar,
Ken je mij nog? Dat meisje dat bijna altijd als laatst gekozen werd? Geen conditie, slecht gevoel voor evenwicht, niet bepaald gemotiveerd…
Gaat er een belletje rinkelen? Mooi.
Ik heb schokkend nieuws voor je.
Ik ga tegenwoordig twee of drie keer per week met plezier sporten.
Maar weet je wat ik persoonlijk nog veel schokkender vind? En waarom ik je deze brief schrijf?
Dat ik zélf heb moeten ontdekken dat ik kan sporten.
Voor jou klinkt dat misschien vanzelfsprekend, maar voor mij was het een openbaring. Van de hoogste soort.
Toen ik nog op school zat, was ik er namelijk van overtuigd dat ik hopeloos was. Onder andere – en met name – wat sporten betreft.
Ik dacht dat ik er nooit plezier uit zou halen. Dat ik er totaal niet voor gemaakt was. Sporten stond voor mij gelijk aan “lage cijfers”, “afzien”, “onmogelijke dingen doen”, “er niet bij horen”, enzovoorts.
En het kwam – mede door mijn lage zelfbeeld – geen moment in me op om aan die overtuigingen te twijfelen.
Pas toen ik ging studeren, ontdekte ik dat het wel degelijk mogelijk is om sporten leuk te vinden.
Toen (pas) bleek dat als ik drie keer per week ging trainen, ik binnen twaalf weken een half uur kon hardlopen. Ik! Een half uur hardlopen!
Tot op de dag van vandaag snap ik niet dat jij me dat nooit verteld hebt.
Mijn oog-handcoördinatie is nog steeds dramatisch en niemand krijgt mij over een bok heen. Maar ik heb wel een goed ritmegevoel en ik kan (blijkbaar) conditie opbouwen. Teamsporten zijn nog steeds mijn ding niet, maar met een combinatie van Zumba, BodyPump en yoga kom ik er net zo goed.
En natuurlijk is het achteraf makkelijk praten. Waarschijnlijk had ik destijds helemaal niet naar je geluisterd.
Maar stel dat je me wel had weten te overtuigen.
Ik hoef jou vast niet uit te leggen hoe goed en gezond het is om regelmatig te sporten, toch? Probeer je dan nu eens voor te stellen hoeveel verschil het gemaakt zou hebben, als ik daar járen eerder mee was begonnen.
Denk daar alsjeblieft eens aan, als je weer eens een tiener onder je hoede hebt die bijna altijd als laatst gekozen wordt. In plaats van hem of haar klakkeloos lage cijfers te geven.
Je zou zomaar eens een wereld van verschil kunnen maken.
Met vriendelijke groet,
Wendy
Foto: unsplash.com
Pingback: Waarom "ik kan niet sporten" onzin is (en hoe je eroverheen stapt)
Sport op school lijkt vaak een noodzakelijk kwaad in plaats van duidelijk te maken dat het goed is voor de gezondheid, zowel fysiek als mentaal.
Fijn dat je er nu zoveel plezier uit haalt, ik wil er ook terug mee starten en me er goed bij voelen.
Ik zag net je Instagrampost verschijnen en na deze brief is het toch echt wel supercool dat je in die felroze outfit richting sportschool dartelt. Bij “slechte leraars” denken mensen niet meteen aan gymleraars, maar sport kan zo’n uitlaatklep zijn, kan zo’n mentale boost geven. En toch word je tijdens gym afgerekend als je geen bal kan vangen (jep, ken ik hoor) en als je niet over die meer dan ellendige bok raakt.
Haha, dankje! ? Ik vind ze trouwens niet slecht, die gymleraren. Ze zouden alleen wat meer oog moeten hebben voor kinderen / tieners die wat sporten betreft niet goed binnen de schoolse manier van sporten passen. Hen erop wijzen dat dat nog niet wil zeggen dat ze niet kunnen sporten.
Zet mijn handtekening er ook maar onder. Zó frustrerend, dat hele gedoe met over bokken springen enzo. En nu wandel en fiets ik wat af. Dat is misschien geen echte ‘sport’, maar het is wel degelijk heel erg goed voor je. Niet zo demotiverend als die opdrachten bij gym die ik niet kon. Maar goed, lieten ze mij een potje badminton spelen, was ik bloedfanatiek en helemaal in m’n element;).
Ja precies! Iedereen kan sporten, en daar de voordelen van plukken, maar niet iedereen is gemaakt voor de “schoolse” manier. Zo demotiverend (en zonde!) om te denken dat dat de enige manier is…