Momenteel breng ik halve tot hele dagen door achter mijn laptop, om aan mijn scriptie te werken. Die scriptie gaat over blended learning: het combineren van klassikaal onderwijs met online onderwijs. Op mijn werk ontwikkel ik online lesmateriaal voor mensen die Nederlands willen of moeten leren. En in mijn vrije tijd surf ik graag. Op het internet.
Al met al spelen computers een behoorlijk grote rol in mijn leven. Ik noem mijzelf niet voor niets een ’taalnerd’. En zolang ik daarnaast ook genoeg tijd neem voor andere, meer sociale zaken, ben ik een tevreden nerd mens.
Maar zo nu en dan word ik overvallen door twijfels en een gevoel van schaamte. Zien anderen mij vooral als een nerd (een bleek, sociaal onhandig schepsel) of kom ik vaak genoeg op plaatsen waar het ‘echte’ leven plaatsvindt? Loop ik niet teveel mis? Leef ik eigenlijk wel genoeg? Vragen die vooral ingegeven worden door de belevenissen van ‘Echte Mensen’ (die de kunst van het Facebooken waarschijnlijk beter beheersen dan ik), hardnekkige vooroordelen over nerds, en – sinds kort – het alom aanbeden filmpje “Look Up” van Gary Turk.
Volgens mij is er maar weinig in het leven zwart-wit. Het leven is High Definition, of op zijn minst behoorlijk kleurrijk. Zo is het ook met computers en andere moderne techniek.
Ja, misschien ben ik De Ware ooit misgelopen omdat ik op mijn telefoon keek terwijl Hij voorbij liep. En ja, ik heb een vriendin die ik bijna altijd moet delen met WhatsApp, zelfs als we in dezelfde ruimte zitten, en daar kan ik me behoorlijk aan ergeren.
Maar dankzij diezelfde techniek kan ik zo-goed-als-gratis in contact blijven met vrienden en vriendinnen die in het buitenland wonen. En tijdens mijn rondreis door Centraal-Europa, drie weken in mijn eentje, kon ik een reisverslag schrijven op mijn telefoon en dat verslag direct met anderen delen. Diezelfde telefoon deed ook dienst als muziekspeler, weerstation, rekenmachine, telefoon (echt waar) en vraagbaak. Dankzij TripAdvisor hoefde ik geen karrenvracht aan reisgidsen mee te sjouwen.
Oké, het is minder avontuurlijk dan urenlang door de straten van een vreemde stad slenteren, op zoek naar een restaurantje dat er gezellig, betrouwbaar én betaalbaar uitziet, om uiteindelijk verblind door de honger plaats te nemen in een smoezelig cafeetje waar je ondanks alles de lekkerste borsjtsj ooit voorgeschoteld krijgt. Het is minder romantisch dan elkaar bellen terwijl je ouders stiekem meeluisteren, of wekenlang te smachten naar die ene brief.
Maar daartegenover staat (wat mij betreft) een lange lijst aan voordelen, die we te makkelijk over het hoofd zien onder het mom van de romantiek en ‘vroeger was alles beter’, ofzoiets.
Waarmee ik trouwens niet wil zeggen dat we nu als mensheid of als maatschappij op de goede weg zitten. Dat is weer een heel ander vraagstuk, een vraagstuk dat we volgens mij niet in één keer oplossen door afstand te nemen van moderne technologie.
En ik ga ook zeker niet beweren dat het goed en gezond is om altijd en overal omringd te zijn door moderne techniek. (Bekijk deze korte film voor een onthutsend beeld van wat ons misschien nog te wachten staat.)
…Maar een beetje nerd zijn kan toch geen kwaad?