De poes die mocht blijven

Opeens was ze daar. Miauwend, in de achtertuin van mijn ouders. Zonder halsbandje, zonder chip, niets. Een poes.

Een naam kreeg ze niet. Wel eten, stiekem. We wisten donders goed wat er zou gebeuren als ze op de volières zou springen. Als ze ook maar héél even verlekkerd zou kijken naar de vogels daar.

Een ritje naar het asiel.

Maar zij was anders dan haar voorgangers. Slimmer, hooghartiger, of allebei. Ze gunde de parkieten nog geen blik waardig. Liet liever een paar lakeien voor haar eten zorgen.

Deze dame zou blijven. En tegen de tijd dat wij dat in de gaten kregen, was de poes Poes geworden.

Poes kwam nooit naar binnen. Zelfs niet als de deur openstond. Het verblijf van haar bedienden vond ze te min.

Honden, zelfs exemplaren die vijf keer groter waren dan zij, vloog ze aan met een felheid waar agressieve pitbulls nog iets van zouden kunnen leren.

Als je haar aaide, begon ze al snel te kwijlen van genot. Maar dat was ons probleem. Zij schaamde zich daar totaal niet voor.

Poes vroeg niet om aandacht, die eiste ze op. Of niet.

En altijd met dezelfde blik, dezelfde houding. Een mix van nieuwsgierigheid en arrogantie. “Wat doe jij nou?!”

Met elk muizenlijkje dat ze op het terras achterliet, groeide mijn vaders genegenheid voor haar. Dat zij zijn weerstand tegen katten grotendeels heeft weggenomen, vind ik een nog grotere prestatie dan haar effectiviteit als muizendoder.

Ze leek onverwoestbaar, als een Engelse koningin.

Natuurlijk werd ze elk jaar een beetje ouder. Op het laatst vermoedden we dat ze weinig tot niets meer kon horen en ruiken. En het springen ging ook steeds moeizamer.

Maar in de dertien jaar dat wij tot haar dienst stonden, was ze nooit ziek. Hoefden we nooit voor haar leven te vrezen.

En toen, opeens, was ze verdwenen. Vanished into thin air. Eén dag. Twee dagen. Drie dagen. Tweeënhalve week. Zonder afscheid, zonder zekerheid over wat er gebeurd is, niets.

Dag, Poes.