De straat waar mijn hostel aan ligt wordt momenteel van een nieuw wegdek voorzien. Gezien de staat van de omringende wegen en de stoep – die ze nog wel intact gelaten hebben – is dat geen overbodige luxe.
Het slechte wegdek hier zal wel nooit wennen. Hoe hard ik ook probeer om met één oog naar de straat te blijven kijken: soms mislukt dat, en ik heb dan ook al een paar keer mijn enkels verzwikt. (Zonder dat ze blijvend zeer doen, overigens.)
Zondagmiddag heb ik een bezoek gebracht aan de Kathedraal van de Heilige Sava, de grootste Orthodoxe kerk van de hele Balkan, die sinds 1935 gebouwd wordt maar nog steeds niet af is. Op dit moment zijn alleen het voorportaal en de crypte toegankelijk voor bezoekers – maar zelfs die ruimtes maken een bezoekje al de moeite waard.
Niet dat ik met bladgoud versierde iconen nou zo mooi vind, maar een hele zaal vol (blad)goud en marmer maakt toch best indruk. En dan die gigantische afmetingen van het gebouw…
Trouwens: toen ik de trap naar de crypte terug opliep, zag ik bovenaan een oude man een stuk zeil opzij houden voor zijn kleindochter, die haar ogen uit leek te kijken naar iets wat ik niet kon zien. Nieuwsgierig als ik ben, bleef ik op een afstandje wachten, vriendelijk glimlachend. En ja hoor, toen de kleindochter uitgekeken was liep de man weg, zonder het zeil weer terug te vouwen. Waardoor ik een blik op de binnenkant van de kerk heb kunnen werpen. Volledig in de steigers, maar nu al erg indrukwekkend.
De bouw van deze kathedraal moet tot nu toe miljarden dinars gekost hebben. Dat kan niet anders. (1 euro ≈ 118 Servische dinars)
Op de terugweg naar het hostel kwam ik langs het voormalige hoofdkwartier van het Servische Ministerie van Defensie, waar – sinds de NAVO-bombardementen in 1999 – niet veel meer van over is… En wat er wél nog van over is, staat er nog steeds.
Nu kan ik me best voorstellen dat men deze ruïne expres laat staan. Als aanklacht tegen de NAVO, als stille getuige, of als middel om angst in te boezemen…
Maar al met al – het wegdek, de kathedraal, het voormalige hoofdkwartier – geeft het toch te denken. Als ik een grote zak geld te verdelen had over deze drie projecten, zou ik waarschijnlijk een andere verdeling gemaakt hebben.
Zei de jongedame die een maand op vakantie gaat terwijl ze eind deze maand zonder werk komt te zitten – en ik kan me geen betere “persoonlijke bouwwerkzaamheden” indenken.
Dus misschien zijn die Serviërs toch zo gek nog niet…