Dag 28 en 29 – Regen

Ik was het bijna vergeten, maar er bestaat nog steeds zoiets als slecht weer. (“Huh, regen, wat is dat?”) Na wekenlang volop zon en temperaturen boven de 30 graden – wat ook niet altijd een pretje is, maar goed – begreep ik in Salzburg ineens waarom er eigenlijk een lange broek en meerdere leggings en vesten in mijn koffer zitten. (“Oh, dáárom…”)

Het slechte weer had niet alleen invloed op mijn outfits, maar ook op de foto’s en mijn daginvulling. Op de eerste dag in Salzburg, toen de zon nog wel scheen, heb ik zoveel mogelijk foto’s gemaakt, al lopend door de stad, net zolang tot ik er bijna bij neerviel. En dus kon ik de tweede en derde dag lekker binnen blijven, in het hostel en andere overdekte plaatsen.

Helaas kosten dingen die binnen zijn, over het algemeen geld. Vooral als ze bedoeld zijn om mensen urenlang bezig te houden. Een kerkje wil nog weleens gratis zijn, maar een museum…

En in Oostenrijk laat mijn dagelijkse budget geen ruimte om te denken: “Als dit museum niet boeiend blijkt te zijn, probeer ik gewoon het volgende.”

Gisteren wou ik eigenlijk het Haus der Natur bezoeken, maar eenmaal voor de deur stond de uitstraling me niet aan. Het museum leek mij vooral leuk voor (ouders met) kinderen. Het Spielzeug Museum dan? Idem dito. Museum der Moderne? Mwoah. Een beetje moderne kunst kan ik wel waarderen, maar zalen vol…

Op dat punt besloot ik maar gewoon (weer) door de stad te gaan lopen, van mooi straatje naar mooi straatje. Net zolang tot ik iets tegen zou komen dat me wél aanstond, of tot het opnieuw zou gaan regenen.

Ongeveer twintig minuten later liep ik langs de Residenz, de voormalige residentie van de prins-aartsbisschop van Salzburg. Ook een museum, of eigenlijk vijf musea in één (het DomQuartier). En volgens mijn telefoon – Google – vonden eerdere bezoekers dit een interessante plek, dus besloot ik het erop te wagen.

Zoals ik al aangaf: voor de prijs van één ticket, kreeg ik vijf musea. De pronkkamers van de residentie, de Residenzgalerie (waarover later meer), het Nordoratorium, het Dommuseum en het museum van de Sint-Peterabdij. Met daartussen een aantal andere bezienswaardige ruimtes en galerijen, waaronder een rariteitenkabinet dat zijn naam eer aandoet… Ik heb mij ruim drie uur vermaakt in het Dom Quartier – en kunstwerken gezien van o.a. Rubens, Rembrandt en Picasso – en dat alles voor (maar) 12 euro!

De grootste opsteker / aanrader bleek de (tijdelijke) tentoonstelling “Ultramarin & Muschelgold” te zijn, in de Residenzgalerie.

In deze tentoonstelling wordt de schilderkunst ontleed, teruggebracht tot de kleinste onderdelen en stappen. Welke pigmenten kon een schilder gebruiken? (Dat veranderde in de loop der eeuwen!) Wat voor ondergronden en kwasten waren populair? Wanneer koos een schilder voor welke verftechniek? En hoe kon hij eventuele fouten herstellen?

Ik vond het verfrissend – en modern – om eens met deze bril op naar oude schilderijen te kijken. Om een prachtig schilderij te zien hangen, en er vervolgens – dankzij het bijschrift – op gewezen te worden hoe je het maakproces met het blote oog kunt zien.

“Als je goed kijkt, zie je dat de schilder in eerste instantie een paard in het midden van het weiland geschilderd heeft.” …Verrek, er staat een spookpaard in de wei!

Zelfs de “hogere” kunst – waar ik het de vorige keer over had – bestaat uiteindelijk gewoon uit mensenwerk. Er gaat jarenlange oefening aan vooraf. Elk schilderij moet stap voor stap opgebouwd worden, in een bepaalde volgorde, en dan nog kan het gebeuren dat de fouten en correcties (die de kunstenaar geheid zal maken) vroeg of laat zichtbaar worden.

En tegen de tijd dat het publiek één spookpaard ziet, heeft de kunstenaar zelf waarschijnlijk al een hele kudde verzameld.

Afijn, deze inzichten (en meer) deed ik dus op tijdens een regenachtige dag in Salzburg. Waarmee ik de weergoden zeker niet wil aanmoedigen om nog meer regen deze kant op te sturen… Maar net zoals een schilderij met foutjes, kan een dag met slecht weer blijkbaar nog best oké zijn.