Ongeveer 200 jaar geleden, in 1803, kwam Christian Doppler – de ontdekker van het Dopplereffect – ter wereld in het pand waar ik nu verblijf. Niet lang daarvóór, tussen 1773 en 1780, woonde de familie Mozart hier schuin tegenover… Goede grond? Waarschijnlijk niets meer dan toeval. Maar toch. Toch hoop ik dat deze omgeving iets geniaals heeft, en dat ik daar een graantje van mee mag pikken.
Al zolang ik me kan herinneren wil ik twee tegenstrijdige dingen: zo normaal mogelijk zijn (i.e., zo min mogelijk opvallen) én een unieke, geniale prestatie neerzetten (i.e., zo veel mogelijk opvallen). Ik hoop ooit iets te maken dat over tweehonderd jaar nog steeds inspireert – en daar bij leven al wat vruchten van te plukken – maar die wens word verstomd door allerlei andere stemmetjes, die dat een bar slecht idee vinden.
“Doe eens normaal…”
“Dat kun jij helemaal niet!”
“Om iets fantastisch neer te kunnen zetten, moet je eerst weten wát je neer wilt zetten, lieve schat.”
“Je maakt jezelf belachelijk.”
“Wa witte gij nou?”
“Zeg, heb jij niks beters te doen ofzo?”
Undsoweiter.
Dus ja, een beetje “genie” zou ik best kunnen gebruiken. Vanuit de grond, de lucht, het water, of de heuvels hier – alive with the sound of music.
Het werk van Mozart mag dan wel als “hogere” kunst beschouwd worden: voor mij is Salzburg vooral de stad van Do-Re-Mi, Climb Every Mountain, Edelweiss en The Lonely Goaterd. (Undsoweiter.) En ik zou daar – om mezelf goed te praten – aan toe kunnen voegen dat de muziek van Mozart, in tegenstelling tot The Sound of Music, niet aan een plaats gebonden is. Maar dan doe ik mijn liefde voor én het geniale van die film tekort.
Climb every mountain,
– uit “Climb Every Mountain”
Ford every stream,
Follow every rainbow,
‘Till you find your dream.
I’ve always longed for adventure,
– uit “I Have Confidence”
to do the things I’ve never dared.
Now here I am, facing adventure.
Then why am I so scared?
Kitsch? Absoluut! Maar maakt dat het minder leuk? Minder inspirerend? Neuh… Het zou mij in elk geval niet verbazen als er over tweehonderd jaar nog steeds mensen zijn die op zijn minst één nummer van The Sound of Music kennen.
En natuurlijk zou ik mijn naam liever in een lijst zien staan tussen genieën zoals Mozart en Doppler, dan in een rijtje met opzichtige musicals…
Maar dát ik over tweehonderd jaar nog genoemd word, dat zou toch al geniaal zijn?