Dag 11 – Schuurpapier

Vanmorgen werd ik wakker met een beetje schuurpapier in mijn keel, en naarmate de dag vorderde kwam daar steeds meer schuurpapier bij. Het liefst zou ik nu bij de Konzum-supermarkt in deze straat een pot honing kopen en die in één keer achterover kappen. Maar aangezien ik morgenochtend al om half 8 op de boot naar Bodrum Dubrovnik moet zitten, kan ik maar beter nog een Strepsil nemen en op tijd gaan slapen…

Na 2 uur vanmiddag heb ik niets bijzonders gedaan, uit gezondheidsoverwegingen, en daarvóór eigenlijk ook niets wat een uitgebreide vermelding waard is (een ticket gekocht voor de boot; de vismarkt bezocht; bij ‘Crème de la Crème’ een lekker taartje gegeten; het Mausoleum, de crypte en de Jupitertempel bezichtigd en boodschappen gedaan). Daarom deze keer een paar bevindingen van de afgelopen dagen.

* De EU kan in mijn ogen niet veel fout doen, maar niet iedereen deelt die mening, ook hier niet. Nu Kroatië sinds een jaar bij ‘ons’ hoort, zijn de prijzen en de belastingen in het land snel gestegen. De inwoners van het paleis van Diocletanus – families die de panden van generatie op generatie doorgegeven hebben – kunnen deze stijgingen niet bijhouden en steeds meer locals zien zich gedwongen hun huis te verkopen. Die panden zijn onwijs duur, dus de bewoners worden er niet armer van, maar het gevolg is wel dat de oude stad leegloopt en verandert in een museum met kantoor- en winkelpanden in plaats van levendige huizen. In het oude centrum van Dubrovnik wonen nauwelijks nog mensen en mijn gids van gisteren verwacht dat het historische Split binnen een paar jaar ook ‘dood’ zal zijn.

* Een andere instantie die gisteren door het slijk gehaald werd: UNESCO. Stel, je woont in een middeleeuws pandje in het paleis van Diocletanus, en je wilt je huis aan de buitenkant van een tafeltje voorzien. Dan mag je van UNESCO zomaar, in een soort historisch rommelhok, een stuk zuil uit 300 na Christus uitkiezen, het gevaarte op een steekwagen leggen en daarmee je middeleeuwse pand verfraaien. Past namelijk prima binnen het karakter van de stad, aldus UNESCO. Dat zo’n oude Romeinse zuil als ordinaire tafel dienst mag doen vind ik op zijn zachtst gezegd twijfelachtig, om van de architectonische incorrectheid nog maar te zwijgen.
Maar stel nu dat je datzelfde middeleeuwse pand een serieuze opknapbeurt wil geven (wat uiteraard geen overbodige luxe is), dan moet je daarvoor een eindeloze stapel papieren doorwerken en bakken met geld neerleggen. Omdat UNESCO het beste met de geschiedenis voorheeft…

* Split heeft een museum genaamd Froggyland, waar je naar hartelust opgezette kikkers in allerlei poses kunt bekijken. Voor de mensen die altijd al een kikkerorkest / kikkerschool / kikkercircus hebben willen zien.

* Dan nu een culinaire bevinding. Brood is fantastisch. We hebben veel te weinig eerbied voor brood. (Sterker nog, als we de broodbuikhaters en zandlopergoeroes moeten geloven staat brood zo ongeveer gelijk aan al het kwade op deze wereld.) Maar geloof mij, in een hostel zonder kookplaat of oven dringt de heerlijkheid, het gemak en de veelzijdigheid van brood zich vanzelf aan je op. Broodjes, sandwiches, toastjes, brood door de salade, soep met brood…

* Waar ik me mateloos aan kan ergeren: mensen/toeristen die verbodsborden en verzoeken negeren. Zelden zoveel mensen foto’s zien maken op plaatsen waar duidelijk een wit bord staat met daarop een fotocamera, omcirkeld met een rode rand en een rode streep er schuin doorheen. Lijkt me duidelijk, niet?
Of dat er ergens aan weerszijden van een deur in vier talen wordt verzocht om alstublieft geen stoelen mee naar buiten te nemen, en dat mensen dat dan tóch doen.
Het ergste vind ik nog dat ik daar kromme tenen van krijg, want ik ben helemaal niet in de positie om hen aan te spreken en ik kan die ergernis meestal niet direct met anderen delen. Dus dan zit ik met een brok irritatie waar ik niets mee kan. Dát is pas irritant!

* Vraag me niet hoe het kan, maar ik loop in Kroatië voortdurend aan de verkeerde kant van de stoep. Het maakt hier niet uit of ik aan de linkerkant, de rechterkant of in het midden loop: ik moet voortdurend uitwijken.