Als “home is where my friends are”, waar is mijn thuis dan?
Afgelopen weekend was ik een paar dagen in Lombardije, Italië. (Vandaar het korte bezoekje aan Freiburg. Tussen Freiburg en Milaan is er een directe busverbinding, via Flixbus. En zondag ben ik teruggevlogen naar Eindhoven, vanuit Bergamo, met Ryanair.)
Het was er bloedheet, vooral in Milaan, maar dat mocht de pret niet drukken. Een reünie met twee goede vriendinnen, volop zon, en ongelooflijk lekker eten. Wat wil een mens nog meer?!
Nou, één ding. Dat het er thuis ook zo aan toegaat. En dan doel ik niet zozeer op elke ochtend ontbijten met een cappuccino en een crossaint – al zou ik daar makkelijk aan kunnen wennen – of op al dat andere moois onder de zon – mamma mia – maar vooral op de gezelligheid.
Deze vriendinnen kennen mij nu vier jaar. We hebben maandenlang in hetzelfde appartement gewoond. Er zit dus een bepaalde vanzelfsprekendheid in onze vriendschap. Bij hen hoef ik mezelf niet meer te bewijzen, en ik vraag mezelf ook allang niet meer af hoe leuk zij het vinden om samen ergens rond te hangen.
Er is alleen één klein probleempje. We wonen minstens 1000 kilometer bij elkaar vandaan.
Da’s op zich niet erg – lang leve Facebook, Skype, en de (twee)jaarlijkse reünies – maar er is, in mijn geval, nog niet iets soortgelijks voor in de plaats gekomen. In Breda.
Ik heb vriendinnen hier. Dat wel. Maar die vanzelfsprekendheid, die mis ik. Het gevoel dat je zomaar bij iemand binnen kunt vallen. Dat je bijna altijd tijd voor elkaar hebt. En dat, als er in de buurt iets leuks te doen is, je elkaar “uiteraard” meevraagt.
Het zou trouwens al een hoop schelen als ik zelf wat vaker mijn nek uit zou steken, maar mijn verlegenheid zit me daarbij nogal eens dwars. En niet alleen daarbij, maar ook bij mijn zoektocht naar een nieuwe baan en mijn missie om van straat te geraken. Dus ja, het is niet alsof ik hier bakken vol sociale energie over heb ofzo.
En dus wonen mijn beste vriendinnen overal en nergens, maar niet in Breda. Geen wonder dat ik vaker last heb van fernweh, dan van heimwee. Terwijl het hier heus niet zoveel minder fijn is dan “daar”, waar dat ook mag zijn. Maar ik mis gewoon een paar besties in de buurt.
Freundweh. Dat heb ik.