Volgens mijn vrienden en familieleden ben ik niet bepaald schijterig aangelegd. Die reputatie wil deze stoere chick graag hoog houden, maar ook ik heb wel degelijk mijn angsten. 😉
Waar ben ik bang voor? Nou, bijvoorbeeld voor deze dingen.
Darkrides
In pretparken of op de kermis. Vooral als er deurtjes tussen de verschillende ruimtes zitten. Brrr.
Als peuter heb ik ooit doodsangsten uitgestaan in de Fata Morgana. Die reus! Het heeft serieus zo’n vijftien jaar geduurd voordat ik weer gewoon, met open ogen, in de Fata Morgana durfde. Inmiddels vind ik het zelfs één van de mooiste attracties van de Efteling. Maar andere darkrides sla ik heul graag over. (“Achtbaan, anyone?”)
Horrorfilms
Kijk ik bijna nooit. Alleen als ik met vrienden ben, en zij absoluut een enge film willen zien.
Het stomme is dat ik vervolgens niet zozeer schrik van de schrikmomenten – die voel ik meestal allang aankomen, en in mijn hoofd is de climax honderd keer enger – maar wél van de reacties van anderen. Vrienden die ineens keihard beginnen te gillen of die zó hard terugdeinzen, dat de bank tien centimeter naar achteren vliegt. En als de film eindelijk voorbij is, gaat ‘ie in mijn hoofd de hele nacht op replay. Dus, ook hierbij geldt: liever niet.
Geweld, haatzaaiers, …
Dat ik vroeger – bij het uitgaan – af en toe tussen een opstootje ging staan, om de kemphanen te sussen, wil niet zeggen dat ik me in zo’n situatie op mijn gemak voel. Integendeel. Zodra ik merk dat de sfeer geladen wordt, is de lol er voor mij af. En hoe sneller iemand de stekker uit de ruzie trekt, hoe eerder ik weer kan dansen.
Ik snap ook niet waarom zoveel mensen bang zijn voor andere mensen. Homofobie, xenofobie, angst voor rechts, angst voor links… En dat de hele wereld zich aan die stomme angsten lijkt over te geven, dat maakt mij dan weer bang.
Geen (lange-)relatiemateriaal zijn
Ik ben “al” dertig, maar heb nog nooit een relatie gehad die langer dan een paar maanden duurde. Soms ben ik bang dat ik nooit zal weten hoe het is om jarenlang een partner te hebben.
Of, nog sterker, dat ik het niet eens meer zou kunnen. Mijn leven met iemand delen.
Doof worden
Jullie weten misschien al dat ik het de laatste jaren slechter ben gaan horen. De angst om uiteindelijk (bijna) niets meer te horen, en de gevolgen die dat zou hebben, is een ander soort angst dan mijn angst voor darkrides en horrorfilms. Minder verlammend. Realistischer. Stiller. Maar het is wel degelijk iets waar ik bang voor ben.
De controle verliezen (en doodgaan)
De oermoeder van mijn angsten. Volgens mij is alles waar ik bang voor ben hierop terug te voeren.
Bijvoorbeeld mijn afkeer voor darkrides. (Je zit muurvast in een karretje of in een boot, en je kunt niet zien wat je te wachten staat. Echt, wie verzint zoiets?!)
En dat ik (nog?) niet aandurf om in mijn eentje door Afrika, Azië of Zuid-Amerika te reizen.
Je ziet, zó stoer ben ik nou ook weer niet…
Waar ben jij bang voor?
Twee weken geleden: “Hoe ziet mijn ideale dag eruit?”
En de volgende keer: “Hoe wil ik herinnerd worden op mijn crematie?”
Foto: “Bound” door Thousand Words Photography, licentie CC BY-NC 2.0
Onweer, vooral als kind. Ben er nog geen fan van maar kan het nu relativeren. Tenzij het te dichtbij is, dan gaat de tv en de computer uit en ik blijf binnen. En ik heb hoogtevrees, moet me er echt toe zetten om op een kruk te gaan staan.
Oh horrorfilms en geweld… Ik ben er niet bang van (oké misschien toch wel) maar ik kan er vooral niet naar kijken omdat het dan achteraf ook in mijn hoofd blijft zitten. Als ik geweld zie keert mijn maag ook echt.
Heerlijk, zo’n openhartig artikel. Mijn vrienden zouden me zéker als een angsthaas omschrijven. Alles wat pootjes heeft, alles wat onbekend is, donkere ruimtes, ziektes, enz. Ik vind eigenlijk alles eng;).