Meteen naar de inhoud
een groen bos

Op wie ben ik jaloers? [25 vragen in 52 weken, deel 7]

Vandaag in de 25-in-52-reeks: “Op wie ben ik jaloers?”

Oei oei. Goeie vraag.

Ik ben weleens jaloers op vrouwen die even oud zijn als ik – of jonger (grmbl…) – en die op de schaal van “huisje boompje beestje” véél hoger scoren. Die al een heel huis voor zichzelf hebben. Samenwonen, of getrouwd zijn. Huisdieren. Kinderen. Dat idee.

Maar ik ben óók regelmatig jaloers op mensen die schijt hebben aan “huisje boompje beestje”. Die de wereld rondtoeren. Overal en nergens wonen. Zonder huisdieren of kinderen, maar met veel gezelligheid en voldoening.

En ja, dat zijn twee nogal verschillende richtingen. Verlangens.

Niet voor niets dat ik soms flinke afgunst voel als ik merk dat iemand anders wél duidelijk een richting voor ogen heeft. Qua levensloop en/of qua carrière.

En ik kan – tot slot – best jaloers zijn op mooie, sexy vrouwen. Knappe vrouwen die uitstralen dat ze zichzelf mooi en sexy vinden. De Scarlett Johanssons en Katja Schuurmannen (-vrouwen?) van deze wereld. Het lijkt me vreselijk vermoeiend om zo te zijn, maar ik zou er graag wat meer van willen hebben.

Als ik mijn jaloezie gebruik als richtingaanwijzer, wil ik dus sowieso verleidelijker worden. (Oehlalaaaa!)

Maar voor de rest wordt mijn koers hier helaas niet veel duidelijker van.

En jij? Op wie ben jij jaloers?

De volgende keer: “Welk gedrag werd vaak ‘afgestraft’ toen je een kind was?”
En vorige week: “Wat doe ik (minder) goed op m’n werk?”


Afbeelding: “Oviedo (XXXVIII) (Parque de San Francisco)” door José Luis Mieza, licentie CC BY-NC-SA 2.0

2 reacties op “Op wie ben ik jaloers? [25 vragen in 52 weken, deel 7]”

  1. Ik ben jaloers op de tweede groep die je noemt. Mensen die hun eigen pad volgen, maar ook mensen die heel duidelijk weten wat ze willen. Ik wist zelf eigenlijk ook altijd wat ik wilde, maar nu niet meer. Maar gelukkig voel ik geen jaloezie in de vorm van afgunst, ik gun iedereen geluk.

    1. Oh ja, ik ook hoor. Ik was al bang dat ik door deze post over zou komen als een vreselijk groen monster. ? Dat valt in werkelijkheid wel mee. Die momenten van afgunst zijn maar tijdelijk. Vlagen van verstandsverbijstering die (gelukkig) snel weer over gaan.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *