“I want to be a part of it…” – drie jaar Bredanaar!

Precies drie jaar geleden, op 21 maart 2016, kwam ik officieel in Breda wonen.

Bron: GIPHY

En hoewel ik niet kan zeggen dat ik hier al volledig gesetteld ben, toch is en blijft Breda de eerste woonplaats waar ik me echt thuis voel.

Hoe komt dat?

Breda is groot en klein

Ik hou van steden die een maatje groter zijn dan “zomaar”. Amsterdam bijvoorbeeld, en Wrocław, Londen, Berlijn…

Maar ik kom van ’t platteland. Ik ben opgegroeid met rust en ruimte om me heen.

Die twee samen, dat wringt. In grote steden voel ik me op mijn gemak, maar nooit VOLLEDIG op mijn gemak. Nooit echt thuis.

In Breda heb ik geen last van die innerlijke tweestrijd. Het is groot genoeg om alles in de buurt te hebben, en klein genoeg om ’n bietje rustig te blijven.

Breda is oud en jong

Waar ik woon, hang ik graag de gids uit. Ik wil weten wat er in mijn woonplaats te zien is, wat de mooiste routes zijn, en wat erover te vertellen valt. (Ook dat is trouwens iets dat ik best beroepsmatig zou willen doen.)

En dan helpt het natuurlijk enorm als de plek een boeiende geschiedenis heeft.

Maar ergens wonen – en mensen rondleiden – wordt pas écht leuk als de stad nog steeds volop leeft. Als er straatkunst te vinden is, en eettentjes uit alle hoeken van de wereld, en een volle agenda, en nog veel meer.

Breda is eigen en anders

Breda – en mijn thuisgevoel – is niet compleet zonder knettergekke prettig gestoorde mensen.

Zonder de massale begaai-time tijdens carnaval (en als NAC promoveert en bij andere feesten en, nou ja, wel vaker).

Lekker vertrouwd, maar toch ook nieuw.

Omdat het allemaal net wat groter en diverser is dan in de rest van West-Brabant. Omdat er meer gebeurd. En omdat ik de stad nog véél beter wil leren kennen.

“Right through the very heart of it.”