Ties

“Ik hoop dat je geen kinderen krijgt, zodat de wereld een betere plek wordt.”

Soms, heel soms, kom ik iemand tegen die mijn wereld verandert. Iemand die vanaf het allereerste moment zo’n onverklaarbaar mooie indruk maakt, dat alle andere mensen in mijn wereld even verdwijnen. Iemand die me aan later doet denken, en aan de sprookjes van vroeger. En waarvan ik meteen hoop dat we samen oud worden, ook al is dat nog nergens op gebaseerd…

Ik wist meteen dat ik je wou leren kennen. Nee, ik móést je leren kennen. Ik moest weten of je er in het echt ook zo leuk uitzag en of je inderdaad ad rem, reislustig en bourgondisch bent.

Ad rem, reislustig en bourgondisch genoeg voor mij.

Ik kon en ik wou niet het risico nemen dat je aan mij voorbij zou gaan, dus besloot ik de smartphone in eigen hand te nemen en je een berichtje te sturen. (Normaal gesproken laat ik dat liever aan De Man over, maar moderne en bijzondere situaties vragen om een modern en bijzonder optreden, nietwaar?)

Je reageerde. Af en toe. Stroop door een trechtertje, dat idee.

Maar elke keer als mijn telefoon een geluidje maakte, hoopte ik dat jij het was. Wat negen van de tien keer niet het geval bleek te zijn, dus verklaarde ik mezelf keer op keer voor gek, wenste zelfs dat ik je nooit had gezien – om vervolgens bij je eerstvolgende berichtje eventjes de gelukkigste meid op aarde te zijn.

En toen gaf je mij je telefoonnummer.

“Sorry, ik deel mijn telefoonnummer alleen maar met mensen die ik een keer in het echt gezien heb.”

God, wat had ik dat principe graag overboord gegooid. Wat had ik je graag een keer verteld over Jan, en over Jeff, en waarom ik mij dankzij hen aan deze regel houd. En bovenal: wat had ik je dolgraag een keer in het echt gezien.

Maar het bleef stil. Dagenlang.

Ik bedacht allerlei gevatte berichtjes – “Meestal reageert iemand dan met: oh, oké, wanneer gaan we een biertje drinken?” – maar ik besloot ze niet te versturen. De stroperige communicatie had zijn tol geëist. Dus vrat ik mezelf op van binnen, maar mijn trots heeft toch echt een bodem.

Zondagavond, tijdens het tandenpoetsen, trilde mijn telefoon. Je had me een bericht gestuurd. Een lang bericht.

Dat je niet om mijn telefoonnummer vroeg, maar het jouwe gaf. Dat je uit mijn reactie opmaakte dat ik een achterdochtig en negatief persoon moest zijn. Dat jij liever op een positieve manier in de wereld staat, en dat je mij daarom nooit wil zien.

En toen die laatste zin.

“Ik hoop dat je geen kinderen krijgt, zodat de wereld een betere plek wordt.”

Ik heb mezelf in slaap gehuild, Ties. Je hebt me verkeerd begrepen, niet leren kennen, verschrikkelijk teleurgesteld én op mijn ziel getrapt. Bravo.

Ties, ik hoop dat je ooit het licht ziet.

En maak je geen zorgen: al was je de laatste man op aarde, jij zult niet de vader van mijn kinderen worden.