Sinds ongeveer twee weken woon ik met vier andere jongeren in een appartement – drie mannen en een vrouw die ik drie weken geleden nog niet eens kende, maar met wie ik nu bijna alles deel. De keuken, de badkamer, zelfs mijn slaapkamer heb ik niet voor mij alleen. Vooral dat laatste is compleet nieuw voor mij, en compleet nieuwe dingen leveren – zoals wel vaker – compleet onverwachte inzichten op.
Bij het delen van een appartement had ik tot voor kort een behoorlijk geromantiseerd beeld, met name dankzij comedyseries zoals Friends en The Big Bang Theory. In werkelijkheid blijkt het af en toe verre, heel verre, van romantisch te zijn. Bijvoorbeeld wanneer iemand om half vijf ’s nachts een half uur lang de badkamer bezet houdt terwijl jij heel dringend naar de wc moet. Of wanneer je ’s ochtends ontdekt dat het aanrecht bedekt is met een laag zout. Als iets vergelijkbaars in Friends gebeurde, vond ik het grappig, maar nu… Leed en leedvermaak zijn twee totaal verschillende dingen.
Neemt niet weg dat het ook ronduit fantastisch kan zijn om huisgenoten te hebben. Om samen te lachen om onze vreemde buurman. Om zomaar ineens iets lekkers te krijgen. Om ’s morgens wakker te worden en meteen herinneringen op te halen aan de vorige avond. (Vooral leuk wanneer niet iedereen zich daar evenveel van herinnert…) Om een intercultureel gesprek te voeren over ingewikkelde zaken. En om de (voor)oordelen over Nederland en de Nederlanders aan te horen.
Wat die (voor)oordelen betreft: we staan bekend als een bijzonder liberaal volkje. Als Nederlandse heb ik bijvoorbeeld ‘natuurlijk’ geen problemen met homoseksualiteit – dat sommige Nederlanders daar helaas wel moeite mee hebben, komt als een totale verrassing. En toen ik vertelde dat ik kruiden wilde gaan kweken op de vensterbank, begonnen de ogen van mijn Turkse huisgenoot meteen te stralen. Want ‘kruiden’ uit Nederland, dat kan natuurlijk maar één ding betekenen… Viel dat even tegen, toen het om doodgewone keukenkruiden bleek te gaan.
Het leven in ons appartement is niet altijd een comedyserie waard, maar het is wel ons leven. Ons echte leven, vol obstakels, verloren uurtjes en af en toe een onvergetelijk mooi, grappig of ontroerend moment. We proberen er allemaal het beste van te maken, en ondertussen bouwen we in razend tempo een band op. En dat, dat is veel meer waard dan alle 236 afleveringen van Friends bij elkaar.
Hoi, Wendy leuk jou verhaal en hoe de tijd op 70 jaar veel kan veranderen. Toen oma jong was woonde ik met mijn vader en moeder 5 zussen en 2 broers bij elkaar in een huis
en ik heb nooit alleen geslapen het gekke is dat ik ook geen eigen kastje of la had om wat in te stoppen, dat mis ik nu als ik er aan terug denk gek he, toch had ik een leuke jeugd .Toe ik 15 was moest ik gaan werken toen had ik dus een kamertje voor me zelf, zelfs een w.c.
maar ik heb me nooit zo zielig gevoeld als die 4 jaar dat ik daar was. nooit aanspraak en altijd alleen in de keuken en om de 14 dagen naar huis.ik zou er een boek over kunnen schrijven..
Maar de tijd is voorbij en ik heb verde een heel goeg leven gehad , met natuurlijk goede en kwade dagen, zo is het leven nu eenmaal.Lees maar geen fouten want de letertjes zijn zo klein dat ik ze zelf niet kan lezen. Geniet van van het leven en groetjes van oma en opa.